Zbyszek ma niewiele ponad dwadzieścia lat, wychował się na wsi w Świętokrzyskiem. Jego ojciec, deklarujący kult ciała i ducha, zginął w wypadku przy pracy upojony alkoholem, a matka pracuje ciężko i samotnie. Zbyszek próbuje wznieść się ponad poziomy, ale kontuzja likwiduje jego marzenia o sławie sportsmena, kolejne studia zawalił, a na rolnika się nie nadaje. Nie ma też szczęścia do kobiet. Jak tu żyć, skoro wyobraźnia rwie się daleko poza rodzinne opłotki, a tylko one dają schronienie i poczucie istotnej bliskości?
Wszystko to, w czym bohater jest zakorzeniony, a od czego chciałby uciec, przedstawione jest tu w przejmujących, często brutalnych obrazach. Ale jest też humor i przekora, właściwe młodości, poczucie swobody.
To rzecz o swoistym zawieszeniu międzykulturowym. Bohater to już nie wieśniak, a jeszcze nie miastowy. Już nie chłop, a jeszcze nie inteligent. Już wie, czego by chciał, ale nie ma jeszcze szansy na zaspokojenie rozbudzonych pragnień. Destrukcja i wykorzenienie. Wbrew dominującemu „stołecznemu""punktowi widzenia oddaje to lęki, frustracje i nadzieje całkiem sporej grupy widzów. Andrzej Barański, jak nikt inny potrafi dostrzec, ujawnić i przenieść do wyobraźni widzów tego typu""klimaty"". Najpierw wybiera odpowiednią literaturę, aby następnie ze scenariuszowego""półfabrykatu""uformować obraz, który zachwyca i wzrusza przez długie lata."
