Pierwowzorem postaci Braciszka jest franciszkanin Alojzy Kosiba – kwestarz, jałmużnik, zwany „patronem maluczkich”, który żył w latach 1855-1939. Życie Brata Alojzego zostało opisane i wykreowane przez świadków jego świętości, ludzi równie prostych i prostodusznych jak on sam, i to właśnie oni kreślą perspektywę, w jakiej oglądamy ich świętego.
Braciszka poznajemy w ostatnich dniach jego życia, kiedy z właściwą mu dobrotliwością, chce odejść z tego świata. Podejmuje taką decyzję w intencji uratowania życie chorego chłopca. W kolejnych odsłonach Braciszek żegna się z ziemskim życiem i cieszy na spotkanie z wiecznością. Pomiędzy tymi scenami-stacjami, w retrospekcjach poznajemy niezwykłą osobowość Braciszka. Widzimy go jako zakonnika zatopionego w żarliwej modlitwie w ciszy klasztoru oraz kwestarza w kontaktach ze zwykłymi ludźmi. Mikroświat rzeczy i drobnych spraw wprowadza do opowieści wymiar poetycki i swoistą mistykę codzienności .
