Wielopole, Wielopole

„Wielopole,Wielopole” – dwukrotnie powtórzona w tytule nazwa wsi, w której urodził się Tadeusz Kantor (1915-90), jest sygnałem istotnej dla całego spektaklu powtarzalności zdarzeń, podwójności postaci i dwuznaczności. Inscenizacja zaliczona do Złotej Setki Teatru Telewizji. Przedstawienie powstało podczas włoskiego stażu teatru Cricot 2, premiera odbyła się 23 czerwca 1980 r. w dawnej bazylice przy via Santa Maria we Florencji, w obecności elity krytyków włoskich i europejskich, stając się kolejnym triumfem „geniusza współczesnego teatru”.

„Wielopole, Wielopole” – dwukrotnie powtórzona w tytule nazwa wsi, w której urodził się Tadeusz Kantor, brzmi jak melancholijne echo pamięci. Zarazem jest to sygnał tak istotnej dla całego spektaklu powtarzalności zdarzeń, podwójności postaci, dwuznaczności. Bliźniaczo podobni do siebie w wyglądzie, stroju i geście są wujowie Karol - patriota i Olek - typowy cywil dekownik. Szalona ciotka Mańka, która w kółko powtarza zdanie z „Apokalipsy” i uwielbia przebierać się za nieszczęsnego Rabinka, trzykroć rozstrzeliwanego, tak jak Chrystus trzy razy upadał pod krzyżem. Niemal wszystkie postaci nie tylko mają swoje sobowtóry, pośmiertne manekiny - kukły, ale też grają jednocześnie siebie i kogoś innego. Nakładają się na siebie wspomnienia - z dzieciństwa, z czasów I wojny światowej, z lat okupacji.

Cały spektakl „Wielopola” to rekonstrukcja wspomnień, złożona z pięciu sekwencji: Ślub, Lżenie, Ukrzyżowanie, Adaś odjeżdża na front, Ostatnia wieczerza. Na scenie przez cały czas jest obecny Kantor, jak mistrz ceremonii albo dyrygent zespołu. Ustawia ciągle na nowo „pokój swojego dzieciństwa”.

„Pokój mojego dzieciństwa jest ciemną i zagraconą dziurą. To nieprawda, że dziecinny pokój w naszej pamięci pozostaje słoneczny i jasny. Takim czyni go tylko konwencjonalna maniera literacka. Jest to pokój umarły i umarłych. Przywoływany wspomnieniem - nieustannie umiera. Gdy jednak będziemy dobywać z niego znikome fragmenty, kawałek dywanu, okno, a za nim ulicę biegnącą w głąb, promień słoneczny na podłodze, żółte sztylpy ojca i płacz matki, wtedy rozpocznie sklecać się nasz prawdziwy POKÓJ dzieciństwa, i może uda się nam sklecić również przy tej okazji nasz spektakl!”.

Autor: Tadeusz Kantor
Reżyseria: Tadeusz Kantor
Realizacja: Stanisław Zajączkowski
Scenografia: Tadeusz Kantor

Czas trwania: 87 min.