Profesja pani Warren

Napisana w 1894 roku „Profesja pani Warren” to dramat o prostytucji. Georg Bernard Shaw, znany ze swych społecznych pasji, potraktował wszakże owo zagadnienie nie w sposób trywialnie sensacyjny, lecz demaskatorski i wręcz socjologiczny. Wyniki jego analizy były dla mieszczańskiego społeczeństwa druzgocące.
Po pierwsze: podstawową przyczyną płatnego nierządu nie jest zepsucie kobiet i wyuzdanie mężczyzn, lecz... bieda. Po drugie natomiast: prostytucja nie stanowi jakiegoś pokątnego procederu, lecz jest międzynarodowym, niezwykle dochodowym biznesem, z którego zyski czerpią nie tylko typy spod ciemnej gwiazdy, lecz także - oczywiście pośrednio i dyskrecjonalnie - ogólnie szanowane osobistości i instytucje. Fabuła "Profesji pani Warren" odsłania działanie tego mechanizmu w sposób jasny, logiczny i nie budzący wątpliwości. Rzecz jasna, Shaw na tym nie poprzestał. Zaludnił swoją sztukę znakomicie zindywidualizowanymi psychologicznie postaciami, w których usta włożył pyszne niekiedy dialogi. Postąpił zarazem wbrew klasycznym zasadom dramaturgii, rezygnując z bohatera pozytywnego, ogniskującego w sobie sympatię i zainteresowanie widowni.
Każda z postaci „Profesji pani Warren” jest w pewnym sensie niemoralna lub etycznie niejednoznaczna. Sztuka Shawa, choć dziś już nieco anachroniczna, należy niewątpliwie do tych dzieł, które drwiąc z przyzwyczajeń odbiorcy, dają mu zarazem poczucie, że dowiaduje się czegoś istotnego o otaczającym go świecie. W wynajętej willi Kitty Warren wyznacza spotkanie swej córce Wiwii, z którą przez ostatnie lata widywała się bardzo rzadko. Posiadłość odwiedzają także zaprzyjaźnieni z Kitty sir George Crofts i miłośnik sztuk Praed. Do towarzystwa szybko doszlusowuje, bawiący u rodziców, Frank Gardner, syn miejscowego pastora, umizgujący się do Wiwii. Ojciec wprawdzie próbuje powstrzymać młodziana przed zadawaniem się z podejrzanym towarzystwem, lecz milknie, gdy wobec wszystkich wychodzi na jaw, że pani Warren to jego kochanka z dawnych, szalonych lat. Rozbawiony tym Frank bez oporów nadskakuje Kitty, chcąc zyskać jej przychylność w sprawie swoich planów matrymonialnych względem Wiwii. Późnym wieczorem, między tą ostatnią a panią Warren dochodzi do bolesnej i poważnej rozmowy. Kitty zwierza się córce, że doszła do majątku, prowadząc domy publiczne w kilku dużych miastach Europy. Dzięki zarobionym w ten sposób pieniądzom, Wiwia mogła się uczyć i żyć godziwie. Dziewczyna, wcześniej zbuntowana wobec rodzicielki, teraz zaczyna ją lepiej rozumieć. Między matką i córką następuje pojednanie. Nie wiedzieć czemu, Wiwia jest jednak przekonana, że Kitty nie czerpie już zysków z prostytucji. Kiedy Crofts, wspólnik pani Warren, rozwieje te złudzenia, konflikt wybuchnie ze zdwojoną siłą.

Autor: George Bernard Shaw
Reżyseria i opracowanie tekstu: Aleksander Bardini
Przekład: Florian Sobieniowski
Reżyseria tv: Anna Minkiewicz
Scenografia: Ewa Starowieyska
Obsada: Antonina Gordon-Górecka (Pani Warren), Anna Seniuk (Wiwia), Zdzisław Mrożewski (Pastor Samuel Gardner), Andrzej Seweryn (Frank), Władysław Hańcza (Sir George Crofts), Edmund Fetting (Praed)
PREMIERA 04.01.1971
Czas trwania: 87 min.