Pijacy

Franciszek Bohomolec (1720-84) był pierwszym liczącym się dramaturgiem, piszącym dla polskiego teatru narodowego, powstałego tuż po wstąpieniu na tron Stanisława Augusta Poniatowskiego. Komedie Bohomolca, choć czasem przeładowane doraźną publicystyką, zdobyły znaczny rozgłos. Większość z nich skomponowano na zasadzie przeciwstawienia bohaterów o cechach dodatnich
i ujemnych. Zgodnie z regułami gatunku bogatsze były typy negatywne, pełniące w gruncie rzeczy rolę „portretów przywar” szlacheckiej społeczności. W „Pijakach” dydaktyka i moralizatorstwo przeplatają się z pewną wyrozumiałością wobec pijackiego obyczaju i szczególnego rozumienia gościnności, polegającej na zmuszaniu gości do spełniania toastów. Zachowanie bohaterów stanowi kwintesencję mentalności szlacheckiej drugiej połowy XVIII wieku. Sporo tu więc jowialności, unoszenia się honorem, dobroduszności, hojności, ale i nieprzepartej ciągotki do wypitki i wybitki. Fabuła „Pijaków” jest niezwykle skromna. Dwaj kawalerowie - moczygęba i abstynent - starają się o rękę tej samej dziewczyny, wychowanki imć Pijakiewicza. Początkowo większe szanse ma ten, co nie gardzi trunkiem. Bohomolec nie byłby wszakże Bohomolcem, gdyby prawdziwa cnota nie została wreszcie nagrodzona.
Autor: Franciszek Bohomolec; Zdjęcia: Andrzej Adamczak; Scenografia: Barbara Drozdowska, Barbara Komosińska