Eryk XIV

W dramacie poświęconym Erykowi XIV historycy literatury dopatrzyli się analogii z Szekspirowskim „Hamletem”, a w postaci króla żyjącego na krawędzi obłędu dostrzegli stylizowany autoportret autora, czyli Augusta Strindberga. Spektakl z 1972 roku wyreżyserował Maciej Prus.
Eryk XIV (Henryk Talar), syn Gustawa I, założyciela dynastii Wazów, zasiadał na tronie Szwecji zaledwie osiem lat. W 1568 r. został obalony i uwięziony przez możnowładców pod wodzą jego przyrodnich braci – Jana (Jerzy Janeczek), księcia Finlandii, ożenionego z Katarzyną Jagiellonką, i Karola (Wiesław Komasa), księcia Sudermanii, późniejszego króla Szwecji Karola IX, sromotnie pobitego pod Kircholmem przez polskiego bratanka Zygmunta III Wazę.
Eryk bezskutecznie starał się o rękę królowej angielskiej Elżbiety I z Tudorów albo Marii ze szkockiej dynastii Stuartów. Strindberga interesuje ten właśnie ostatni, trudny okres w życiu szwedzkiego monarchy. Wiedząc o tym, że królewskie zaloty w Anglii się nie powiodły, Goran Persson (Wojciech Standełło), szara eminencja na sztokholmskim dworze, prosi nałożnicę Eryka, aby była u jego boku, gdy dosięgnie go ten cios.
Karin (Joanna Orzeszkowa), córka kaprala Monsa (Zygmunt Fok), jest jedyną osobą bezinteresownie i szczerze przywiązaną do nieszczęśnika. Karin czuje, że nie może opuścić ojca swoich dzieci, bo dzięki niej Eryk staje się spokojniejszy, lepszy, zachowuje się bardziej godnie.

Autor: August Strindberg
Reżyseria: Maciej Prus
Realizacja TV: Mieczysław Małysz
Scenografia: Zdzisław Dziedzic

Czas trwania: 88 min.