Dom kobiet

Premiera „Domu kobiet”, pierwszej sztuki teatralnej Zofii Nałkowskiej, odbyła się w Teatrze Polskim w 1930; stała się wydarzeniem artystycznym. Potem sztuka pojawiała się wielokrotnie na różnych scenach. W telewizji również doczekała się kilku inscenizacji.

O współczesną interpretację teatralnego szlagieru dwudziestolecia międzywojennego pokusiła się reżyser Magdalena Łazarkiewicz – w jej inscenizacji z 1987 wystąpiły m.in. Krystyna Janda, Irena Laskowska, Krystyna Sienkiewicz, Maria Chwalibóg, Hanna Stankówna. Sztuka Nałkowskiej, porównywana często z dramatami Ibsena, dawała aktorkom szansę stworzenia interesujących, pogłębionych psychologicznie postaci. W spektaklu Ireneusza Kanickiego – wyraźniej niż w innych inscenizacjach – na pierwszy plan wysuwa się postać Joanny i wielka kreacja Aleksandry Śląskiej. Dla współczesnych widzów przedstawienie ma walor nieocenionego dokumentu. Archiwalny zapis jest świadectwem kunsztu kilku nieżyjących już wybitnych aktorek, w tym – zmarłej u progu 1994 – Ryszardy Hanin.

Właściwie główną „bohaterką” dramatu jest przeszłość – minione chwile szczęścia, które odeszły wraz z kochanymi mężczyznami. Owdowiałe, samotne, nikomu niepotrzebne kobiety spotykają się w domu babki, Celiny Bełskiej. To ich ostatnia przystań. Żyją wspomnieniami.


Autor: Zofia Nałkowska
Reżyseria: Małgorzata Łazarkiewicz
Zdjęcia: Tomasz Dobrowolski
Scenografia: Jan Rudzki
Muzyka: Zbigniew Preisner
Realizacja telewizyjna: Wojciech Rawecki


Premiera: 1987 r.


Czas: 87 min.