Wizytówki kompozytorów

Józef Wieniawski (1837–1912) – polski pianista i kompozytor, młodszy brat Henryka. W wieku dziesięciu lat Józef przeniósł się do Paryża, gdzie pobierał czteroletnie studia w tamtejszym konserwatorium. Technikę gry na fortepianie doskonalił również u wuja Edwarda Wolffa. Lekcję kompozycji i kameralistyki pobierał u Karola Walentego Alkana. Uczelnię ukończył z najwyższym wyróżnieniem otrzymując Prémier Grand Prix (z gry na fortepianie oraz z harmonii). Karierę wirtuozowską i twórczość kompozytorską rozpoczął już w wieku 10 lat u boku starszego brata w Paryżu. W 1859 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie poświęcił się organizacji poranków i wieczorów muzycznych. W międzyczasie zamieszkał na krótko w Paryżu, po czym w 1864 roku przeniósł się do Moskwy, gdzie początkowo był nauczycielem Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego, a od 1866 roku profesorem i sekretarzem rady artystycznej konserwatorium. W 1870 roku ponownie osiadł w Warszawie, dokąd wcześniej przyjeżdżał często z koncertami. W 1871 był jednym z członków-założycieli Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego — w ramach działalności tej instytucji urządzał koncerty symfoniczne i zapraszał do współpracy najwybitniejszych solistów zagranicznych. Po trzech latach działalności zrezygnował z ubiegania się o reelekcję i wyjechał – najpierw do Paryża, a potem do Brukseli, gdzie objął stanowisko nauczyciela gry fortepianowej w konserwatorium i z powodzeniem organizował koncerty kameralne w Palais des Beaux Arts (wspólnie z Jenő Hubayem) i Salle de la Grande Harmonie (we współpracy z Eugènem Ysaÿe'm). W Brukseli Wieniawski założył rodzinę i spędził ostatnie lata swojego życia.