Wizytówki kompozytorów

Ludomir Różycki (1883–1953) – kompozytor, dyrygent i pedagog. Studiował grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego i kompozycję pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie, który ukończył w 1904 ze złotym medalem. W latach 1904-07 kontynuował studia kompozytorskie u Engelberta Humperdincka w Akademie der Künste w Berlinie. Jako kompozytor zadebiutował scherzem symfonicznym „Stańczyk” op. 1 wykonanym w lutym 1904 w Filharmonii Warszawskiej pod batutą Emila Młynarskiego. W 1905 wspólnie z Karolem Szymanowskim, Grzegorzem Fitelbergiem i Apolinarym Szelutą, założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich – ugrupowanie działające do 1912 na rzecz promocji nowej muzyki polskiej za granicą. W 1907 przeniósł się do Lwowa, gdzie pracował jako dyrygent opery i prowadził klasę fortepianu w Konserwatorium Galicyjskim Towarzystwa Muzycznego, a od 1912 do 1918 przebywał w Berlinie, skąd odbywał podróże artystyczne m.in. do Szwajcarii, Włoch i Francji. W 1918 powrócił na stałe do Warszawy – tu przez krótki czas był dyrygentem w Teatrze Wielkim. W okresie międzywojennym zajmował się działalnością publicystyczną, organizacyjną i pedagogiczną. W 1926 współuczestniczył w założeniu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich i został jego pierwszym prezesem. W latach 1930–1932 wykładał w Konserwatorium Warszawskim. W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracyjnych koncertach jako pianista i akompaniator. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Katowicach, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1945-46 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury katowickiej uczelni. Ostatnie lata życia spędził nad rekonstrukcją partytur zniszczonych podczas wojny.