Sztuka dokumentu

Marcel Łoziński zaczynał swoją karierę na początku lat 70, realizując kinowe dokumenty przedstawiające krytyczny obraz PRL. Nieomal od początku posługiwał się własną oryginalną metodą dokumentu półotwartego, opartą na zasadzie zagęszczania rzeczywistości. Łoziński wprowadzając do filmowanego świata swoich bohaterów prowokuje rzeczywistość, by ujawniła to, co dla niej typowe, choć trudno dostępne dla oka kamery. Posługując się tą metoda zrealizował, m. in. , takie filmy jak „Happy End” (1973), „Wizyta” (1974), czy „Jak żyć” (1975). W latach 90. XX wieku Łoziński odszedł od zajmowania się tematami politycznymi w stronę kina egzystencjalnego, którego artystycznym spełnieniem stało się „Wszystko może się przytrafić” (1995).