Spór o historię

W październiku 1939 roku Niemcy wydali odezwę do urzędników Polskiej Policji. Pod groźbą kary śmierci okupanci wzywali do stawienia się na służbę pod ich komendą. Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa – bo taką nazwę otrzymała formacja – powstała w grudniu 1939 roku. Podlegała niemieckiej policji porządkowej. Od koloru munduru potocznie nazywana była policją granatową. Część policjantów współpracowała z podziemiem. Podejmowała działalność w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa i kontrwywiadzie ZWZ – AK. Jednak niektórzy „granatowi” zaangażowali się we współpracę z okupantem. Jaka jest prawda o Polskiej Policji w Generalnym Gubernatorstwie w latach 1939-1944? Dlaczego na terenie okupowanego kraju Niemcy pozostawili lokalną policję? Do jakich zadań przeznaczeni byli polscy policjanci? Kto zgłaszał się do służby w „policji granatowej”? Co miało wpływ na podjęcie służby? Sylwetka komendanta granatowych ppłk. Mariana Kozielewskiego – był współautorem raportu Karskiego – byli braćmi. Jak Polacy przyjęli utworzenie Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa, formacji nazywanej „policją granatową”? Jak wypełniali swoje obowiązki? Znane są przypadki wykonywania na nich wyroków śmierci za współprace z Niemcami, ale i oni byli mordowani przez Niemców za odmowę wykonania wyroków śmierci. Czy funkcjonariusze „policji granatowej” byli zaangażowani w działalność Podziemia? Jak Niemcy oceniali polską policję? Ocena lojalności i zaangażowania „granatowych” w akcjach represyjnych. Jak wypada porównanie do innych policji na terenach okupowanych przez Niemcy? W lipcu 1944 roku Polska Policja Generalnego Gubernatorstwa kończy swoją działalność. Jak po zakończeniu wojny oceniono policjantów? Weryfikacja przeprowadzona przez nowe władze. Dalsze losy policjantów.