Errata do biografii

Jan Lechoń (1899–1956) – poeta, literat, krytyk teatralny. Współtwórca słynnej grupy poetyckiej „Skamander” i autor jej nazwy.

Jeden z najwybitniejszych poetów przedwojennej Polski, jedna z najciekawszych postaci bohemy warszawskiej, jeden z najbardziej manifestacyjnych przykładów odmowy, przykładów niezgody na nowy porządek rzeczy w Rzeczpospolitej, jeden z najtragiczniejszych polskich losów. Człowiek przełomu, świadek epoki.

Sławę i pewne miejsce w kanonie poezji polskiej XX w. zapewniły mu już dwa pierwsze tomiki: Karmazynowy poemat(1920) i Srebrne i czarne (1924). Spośród skamandrytów był bodaj najmniej skamandrycki. Nie odcinał się manifestacyjnie od przeszłości, „nie zamierzał zrzucać z ramion płaszcza Konrada, przeciwnie, drapował go starannie i malowniczo” [Roman Loth].

W latach 1930–1939 był attaché kulturalnym ambasady polskiej w Paryżu. Po klęsce Francji wyjechał do Brazylii (przebywał tam m.in. z zaprzyjaźnionym Julianem Tuwimem), a później do Stanów Zjednoczonych, gdzie zamieszkał w Nowym Jorku. Brał udział w życiu tamtejszej Polonii. Mimo tej aktywności stan psychiczny Lechonia nie był dobry. Źle znosił oddalenie od Polski (której tradycję i kulturę nieustannie, jak świadczy dziennik, analizował i przeżywał) oraz zniewolenie ojczyzny przez ZSRR i jej sowietyzację…