Errata do biografii

Tadeusz Borowski (1922–1951) – polski poeta, prozaik, publicysta. Więzień Auschwitz i Dachau.

Więzień obozów koncentracyjnych i uczestnik tajnych kursów naukowych w czasie okupacji po wyzwoleniu stał się orędownikiem nowej władzy. Jego rodzina doznała ciężkich cierpień ze strony Sowietów, a on sam doświadczył gehenny niemieckiego obozu koncentracyjnego. Nie przeszkadzało mu to głosić konieczności przyjaźni zarówno z „dobrymi Niemcami” z NRD, jak i najlepszymi sojusznikami ze Wschodu. Czy to cynizm i wyrachowanie, czy też realizacja tęsknoty za ideą świata, jaki mógł zaakceptować?

Borowski nie mógł jednak wytrzymać wizji nowego, wspaniałego świata, wiedząc o zbrodniach, jakie miały miejsce w imię nowego ładu. Popełnił samobójstwo. Nie umiał też sobie poradzić z dziedzictwem poobozowego piętna. Trybun ludowy poległ w starciu z rzeczywistością, jak wcześniej poległ Majakowski, Jesienin, a – po Borowskim – także piewca realizmu socjalistycznego Fadiejew. Śmierć polskiego pisarza była wstrząsem zarówno dla pokolenia „pryszczatych”, jak i dla atakowanych przez niego seniorów polskiej literatury. Jego mogiła w głównej alei Powązek jest zaniedbana i zapomniana.