Errata do biografii

Adam Ważyk (1905–1982) – polski poeta, prozaik, eseista, tłumacz pochodzenia żydowskiego.

W latach powojennych, jeszcze w Lublinie, współpracował z pismem „Rzeczpospolita”, organem PKWN. Potem współpracował z „Odrodzeniem”, tygodnikami „Kuźnica” i „Nowa Kultura”. Jako sekretarz Związku Zawodowego Literatów Polskich był jednym z głównych propagatorów socrealizmu i szarą eminencją literatury polskiej.

W wydrukowanym w 1955 roku „Poemacie dla dorosłych” jako jeden z pierwszych z dawnych piewców nowej epoki podjął próbę rozrachunku z epoką stalinizmu w Polsce (krytykując m.in. socrealizm, fałsz propagandy komunistycznej i demoralizację obyczajową robotników, a zwłaszcza jedno z głównych przedsięwzięć stalinizmu w Polsce – Nową Hutę). W 1959 roku został skrytykowany przez Komitet Centralny PZPR m.in. za „wrogą postawę” w specjalnej uchwale partii. Pięć lat później Adam Ważyk podpisał się pod protestacyjnym „Listem 34”, przeciwstawiającym się łamaniu wolności słowa w PRL. W konsekwencji władze wydały Ważykowi zakaz współpracy z polskim radiem i z telewizją.

W marcu 1968 roku ponowił protest, będąc wraz z innymi intelektualistami sygnatariuszem listu do rektora Uniwersytetu Warszawskiego (był nim Stanisław Turski), w którym bronił praw studentów represjonowanych po sprzeciwie wobec decyzji władz PRL o usunięciu z programu Teatru Narodowego inscenizacji „Dziadów” Adama Mickiewicza.

Ważyk, pytany po latach, dlaczego na dziesięć lat zaprzedał się komunizmowi, zwykł odpowiadać: zwariowałem. W „Erracie…” rozmawiają o tym: jego córki - Małgorzata i Katarzyna, Julia Hartwig, Anna Nasiłowska, Jerzy Sito, Jacek Trznadel, Andrzej Braun i Ryszard Matuszewski.