Od wielu lat widzowie towarzyszą lekarzom i pielęgniarkom z Leśnej Góry w ich codziennej pracy, ale także w życiu prywatnym, osobistych chwilach radości i smutku.

Serial przedstawia losy ratowników medycznych. Załoga karetki reanimacyjnej – Wiktor, Piotr Martyna i Adam – w każdym odcinku jedzie do osób, których życie lub zdrowie jest zagrożone. Ratownicy muszą podejmować szybkie decyzje i zmagać się z nieoczekiwanymi okolicznościami. Nowy serial twórców popularnego „Na dobre i na złe”

Jeden z najbardziej lubianych polskich seriali telewizyjnych. Widzowie już od kilku lat śledzą losy rodzin Marczaków, Zwoleńskich, Cieślaków, Grzelaków, Pyrków i Walawskich. Codzienne obowiązki i troski, rodzinne konflikty i dramaty, małżeńskie kłopoty, lecz także chwile wielkiej radości związane z pomyślnymi wydarzeniami w życiu rodzinnym i zawodowym składają się na rzeczywistość mieszkańców osiedla „Pod Sosnami”. Nie brak tematów trudnych, takich jak problem tolerancji obyczajowej i rasowej czy przemocy w rodzinie.

W serialu występuje plejada znanych i lubianych aktorów zarówno starszego pokolenia, jak i młodych, którzy wielką popularność i sympatię widzów zaskarbili sobie właśnie rolami w „Barwach szczęścia”, m.in. Emil Karewicz, Zbigniew Buczkowski, Katarzyna Zielińska, Izabela Kuna, Katarzyna Glinka. 

Dla wszystkich Lubiczów najważniejsza jest rodzina. Dzieci Władysława i Marii zawsze mogą na siebie liczyć, bez względu na to, jakie niespodzianki szykuje im los.

„Klan” to pierwsza polska telenowela, której fabuła została wybrana w konkursie dla telewidzów ogłoszonym przez Telewizję Polską w 1997 roku. Spośród czterech różnych pomysłów, to właśnie na klan Lubiczów oddano najwięcej głosów. Pierwszy klaps miał miejsce 15 sierpnia 1997 r. Pomysłodawcą serialu był Wojciech Niżyński.

Akcja serialu dzieje się w czasie rzeczywistym i przedstawia realia codziennego życia wielu Polaków. Twórcy dbają o to, by poruszał on również zagadnienia ważne społecznie. Stąd wątek choroby Alzheimera, zespołu Downa, czy kwestii zarażenia HIV.

Serial obyczajowy, Polska 1997 -
Reż.yseria: Paweł Karpiński, Jarosław Marszewski, Jakub Ruciński, Andrzej Chichłowski, Ryszard Dreger, Tomasz Wiszniewski
Wykonawcy: Agnieszka Kotulanka, Tomasz Stockinger, Paulina Holtz, Kaja Paschalska, Barbara Bursztynowicz, Andrzej Grabarczyk, Dorota Naruszewicz, Daniel Zawadzki, Izabella Trojanowska, Małgorzata Ostrowska, Piotr Cyrwus, Agnieszka Wosińska i inni.

Lulek, lat 65, płatny zabójca pracujący dla gangsterów, warunkowo wypuszczony na wolność, dostaje ofertę pracy oraz snajperski karabin od prokuratora, który kilka lat wcześniej go zamknął. Lulek ma sprzątnąć komendanta Centralnego Biura Śledczego.

Jacek, młody policjant, za wszelką cenę próbuje chronić matkę i braci przed porywczym i despotycznym ojcem – również funkcjonariuszem – zamieszanym w nielegalne interesy. Gdy ten zostaje zamordowany, syn staje się głównym podejrzanym. Próbując udowodnić swoją niewinność, Jacek z przerażeniem odkrywa, że stopniowo zaczyna upodabniać się do ojca…

Scenariusz filmu zainspirowany prawdziwą tragedią rodzinną. Akcja rozgrywa się w surowych bieszczadzkich plenerach, gdzie na kompletnym odludziu zaszywają się bohaterowie tej opowieści: ojciec i jego dwaj synowie, Janek i Tomek.

Józek Galica, młody góral, student anglistyki, poznaje piękną Kingę. Dziewczyna w ciągu sześciu tygodni musi się nauczyć angielskiego, żeby ratować narzeczonego, Amerykanina, który zaginął. Ślady prowadzą do amerykańskiej i arabskiej mafii. Wkrótce tajemniczy łącznik kontaktuje się z Józkiem. Mafia szuka walizki należącej do narzeczonego Kingi. Józek odnajduje walizkę. Jest w niej urządzenie do sterowania głowicami nuklearnymi o nazwie „girl”. Teraz zaczynają się prawdziwe kłopoty.
Grand Prix, nagroda publiczności, nagroda za debiut aktorski dla Pawła Kukiza na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych Gdańsk'95. 

Po upadku komunizmu na wschodzie Europy faktyczne rządy sprawują siatki przestępcze. Znajduje tu schronienie również wielu ściganych przez policję uciekinierów z USA. Praga staje się prawdziwą stolicą gangsterów. Jednym z nich jest płatny morderca Ray Carver (Cuba Gooding Jr.), który pracuje dla dwóch rywalizujących ze sobą grup przestępczych. Gdy zabija brata mafijnego bossa, ten poprzysięga mu zemstę. Zatrudnia legendarnego rosyjskiego mordercę Alekseya Andreeva (Dolph Lundgren). Gdy obaj najemnicy orientują się, że stali się pionkami w gangsterskich porachunkach, postanawiają działać razem.

Trzymający w napięciu thriller z 2016 r., w którym występują m.in. Andrew Baldwin, Charlotte Le Bon, Richard Madden i Idris Elba. Agent CIA ma 24 godziny na znalezienie sprawców serii zamachów w Paryżu.

John jest byłym ochroniarzem. Podejmuje się ryzykownego zadania. Ma zapewnić bezpieczeństwo człowiekowi, którego nienawidzi najbardziej na świecie. To zawodowy zabójca, który przed laty zrujnował jego karierę i życie osobiste.

Kanadyjski thriller z 2017 r., reż. Jeff Beesley, występują: Emmanuelle Vaugier i Cameron Bancroft.

Klasyczna komedia Mikołaja Gogola w reżyserii Jerzego Stuhra. To arcydzieło dramaturgii rosyjskiej z jednej strony bezlitośnie demaskuje realia carskiej Rosji i stosunki panujące na prowincji, z drugiej podkreśla to, co jest ponadczasowe, czyli ludzkie przywary i tzw. układy funkcjonujące w każdym społeczeństwie i systemie, który opiera się na strachu. Do prowincjonalnego miasteczka trafia przejazdem hulaka i uwodziciel – Chlestakow. Fatalny zbieg okoliczności sprawia, że miejscowa elita bierze go za podróżującego incognito rewizora, „z najwyższego rozkazu” kontrolującego całą gubernię. Władze miasteczka, z Horodniczym na czele, mają wiele do ukrycia, dlatego próbują zrobić jak najlepsze wrażenie na ważnym gościu. Znajdujący się w poważnych tarapatach finansowych Chlestakow skwapliwie wciela się w przypisaną mu rolę. Bierze sowite łapówki, chętnie nadstawia ucha na donosy i pochlebstwa małomiasteczkowych notabli, umizguje się do żony i córki Horodniczego, który udzielił mu gościny. W oczach prowincjuszy uchodzi za człowieka, który wszystko może. Gdy sytuacja go przerasta, cichaczem czmycha. Jego prywatny list, przejęty przez miejscowych dygnitarzy, ujawnia straszną prawdę.

„Rewizor” w reżyserii Jerzego Stuhra zrealizowany został jako spektakl klasyczny z elementami współczesnymi, z odniesieniami do dnia dzisiejszego. Sztuka, choć powstała w pierwszej połowie XIX wieku, ma w sobie potencjał ponadczasowości, żywej aktualności w każdych czasach, a zdaniem reżysera – w tych szczególnie. Wnętrza naturalne, plenery, a przede wszystkim Stary Sącz jako miasto, do którego rewizor zawitał, eklektyczne, ponadczasowe kostiumy oraz wystylizowana charakteryzacja mają tę tezę pomóc udowodnić.
W roli Chlestakowa wystąpił Adam Serowaniem, Horodniczego zagrał Jerzy Stuhr, jego żonę – Agata Kulesza.  W pozostałych rolach zobaczyć można m.in. Grzegorza Mielczarka, Piotra Cyrwusa, Zbigniewa Zamachowskiego.

Autor: Mikołaj Gogol
Reżyseria: Jerzy Stuhr
Przekład: Julian Tuwim
Zdjęcia: Jolanta Dylewska
Scenografia: Ryszard Melliwa
Kostiumy: Zofia de Inez-Lewczuk
Muzyka: Krzysztof Suchodolski

Spektakl Sceny Faktu Teatru Telewizji z 2007 roku. Dramat dokumentalny, odsłania kulisy autentycznego zdarzenia stanu wojennego, postrzelenia sierżanta milicji Zdzisława Karosa oraz procesu młodych ludzi, oskarżonych w tej – jednej z najgłośniejszych – spraw sądowych stanu wojennego.

18 lutego 1982 roku dwóch nastoletnich członków podziemnej organizacji Siły Zbrojne Polski Podziemnej zaatakowało w warszawskim tramwaju funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej. Celem ataku na 32-letniego sierżanta było zdobycie broni; w wyniku szamotaniny milicjant został postrzelony i pięć dni później zmarł w szpitalu.
Spektakl przedstawia dramat grupy młodych ludzi związanych z ks. Sylwestrem Zychem, który był pomawiany o inspirowanie zbrodni. W wyniku śledztwa zapadły wysokie wyroki (do 25 lat więzienia), odbyte jedynie częściowo przez oskarżonych (ostatni zostali zwolnieni w 1988 roku) . Niespełna trzy lata po wyjściu z więzienia, w lipcu 1989, ks. Zych został zabity przez „nieznanych sprawców”.

Obsada: Mateusz Banasiuk, Łukasz Chruszcz, Tomasz Błasiak, Antoni Pawlicki, Bartosz Turzyński, Maria Niklińska, Olga Sarzyńska, Rafał Dąbrowski, Damian Łukawski, Jarosław Sacharski, Mateusz Grydlik, Michał Macioch, Rafał Opaliński, Marcin Łabno, Jakub Wieczorek, Leszek Lichota, Krzysztof Dracz, Natalia Rybicka, Władysław Kowalski, Leon Charewicz, Dorota Nowakowska, Radosław Pazura, Sławomir Orzechowski, Grzegorz Damięcki.

Autor: Stanisław Kuźnik
Reżyseria: Stanisław Kuźnik
Zdjęcia: Petro Aleksowski
Scenografia: Marek Chowaniec
Kostiumy: Teresa Łukaszczyk
Muzyka: Arnold Dąbrowski
Dźwięk: Stanisław Kolenda
Montaż: Ewa Różewicz
Konsultacja historyczna: Grzegorz Majchrzak

Scena Faktu Teatru TV przedstawiła historię cennego dla UB agenta, noszącego w spektaklu „Tajny współpracownik” Cezarego Harasimowicza zmienione nazwisko.
Jako tajny współpracownik Mieczysław Białas doprowadził do wielu wsyp, aresztowań i wyroków śmierci. Był kamuflowany przez funkcjonariuszy UB, specjalnie kierujących podejrzenia na innych uczestników zdarzeń. Szczególnie tragiczne było wydanie własnego brata, walczącego w 6. Brygadzie Wileńskiej, a po aresztowaniu nakłanianie go do zeznań. Do końca życia pozostał jednak nierozpoznany przez otoczenie jako agent bezpieki. Kamuflaż okazał się doskonały.

Los agenta „Michała” został z kolei wyznaczony przez przełożonych z resortu, którzy nie zapomnieli o nim do końca jego życia. Został przeniesiony w inny rejon Polski, gdzie kontynuował naukę. W PRL zrobił karierę. Został członkiem partii, pracował jako wicedyrektor jednej z wrocławskich szkół średnich. Jako agent był czynny jeszcze przez wiele lat. W ostatnim okresie życia poprosił o zwolnienie z obowiązków TW, gdyż liczne funkcje w pracy organizacyjnej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej nie pozwalały mu na sprawne wykonywanie zadań. Zmarł 16 grudnia 1981 r. jako zasłużony pedagog i „wychowawca wielu pokoleń młodzieży”.

Autor: Cezary Harasimowicz
Reżyseria: Krzysztof Lang
Zdjęcia: Adam Sikora PSC
Scenografia: Andrzej Przybył
 Kostiumy: Elżbieta Radke
Mundury: Marek Dzienio
Muzyka: Stanisław Syrewicz
Montaż: Rafał Listopad
Dokumentacja i konsultacja historyczna: dr Kazimierz Krajewski IPN, dr Tomasz Łabuszewski IPN

Obsada: Mateusz Banasiuk, Cezary Żak, Piotr Grabowski, Jakub Snochowski, Tomasz Borkowski, Tadeusz Szymków, Anna Tomaszewska, Tomasz Schuchardt, Dorota Nowakowska, Jacek Lenartowicz, Anna Grycewicz, Weronika Nockowska, Izabela Gwizdak, Konrad Marszałek, Ireneusz Czop, Irena Monika Węgiel, Marcin Błaszak, Grzegorz Kwiecień, Arkadiusz Smoleński, Mateusz Grydlik, Paweł Koślik, Jakub Tolak, Michał Podsiadło, Łukasz Krzemiński, Dominik Łoś, Bartosz Martyna, Katarzyna Skarżanka, Jacek Braciak, Stanisław Penksyk, Maria Mamona, Wojciech Machnicki.

Melodramat ukazujący ostatnią noc z życia słynnej agentki, jednej z najwybitniejszych kobiet szpiegów II wojny światowej, Krystyny Skarbek. Spektakl Dominika Rettingera w reżyserii Wojciecha Nowaka.

Nie znała lęku – kochała życie, niebezpieczeństwa i adorację mężczyzn. „Mogła zrobić wszystko z dynamitem. Tylko go nie zjadła” – tak o Krystynie Skarbek, słynnej agentce pisała jej brytyjska biografka Claire Mulley. Jak głosi legenda była ulubionym szpiegiem Winstona Churchilla i prawdopodobnym prototypem Vesper Lynd, pierwszej dziewczyny Jamesa Bonda z powieści Iana Fleminga „Casino Royale”.

Akcja spektaklu toczy się w londyńskim hotelu Shelbourne w noc czerwcową 1952 roku, podczas której rozegrały się dramatyczne w skutkach wydarzenia. „Wojna, moja miłość” jest nie tylko zapisem faktów, ale również portretem kobiety szpiega, która po zakończeniu wojny, nikomu już nie była do niczego potrzebna.

Skarbek powraca w scenach retrospekcji do najważniejszych, przeprowadzonych przez siebie akcji wojennych i wiążących się z nimi romansów; m.in. z Andrzejem Kowerskim. Przywołuje ich wspólną działalność w Budapeszcie, gdzie oboje zajmowali się organizowaniem ucieczek internowanych w węgierskich obozach Polaków i zbieraniem informacji wywiadowczych. Kolejna scena retrospekcji dotyczy misji w okupowanej Francji, na płaskowyżu Vercors, gdzie m.in. Skarbek zorganizowała wykupienie z rąk gestapo aresztowanych szefów siatki sabotażowo-dywersyjnej Jockey. Bohaterka powraca także do swoich lat powojennych, pełnych upokorzeń, kiedy pracowała jako stewardessa na statku pasażerskim Rauhine, gdzie poznała Muldowneya, swojego późniejszego prześladowcę. Jaką cenę za swoje niepokorne i odważne życie płaciła odważna agentka? Co naprawdę wydarzyło się tamtej nocy?

Reżyseria: Wojciech Nowak
Scenografia: Katarzyna Sobańska, Marcel Sławiński
Kostiumy: Elżbieta Radke Zdjęcia: Adam Bajerski
Dźwięk: Sebastian Brański, Marcin Kijo
Opracowanie muzyczne: Joanna Fidos
Montaż: Bartosz Karczyński
Produkcja: Telewizja Polska S.A., Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny
Czas trwania: 72’11’’

Obsada: Małgorzata Kożuchowska, Ireneusz Czop, Marek Bukowski, Lesław Żurek, Jan Wieczorkowski, Krzysztof Szczepaniak, Michał Piela, Bartosz Waga, Krzysztof Pluskota, Arkadiusz Janiczek, Karina Seweryn, Aleksandra Justa, Beata Fido, Milena Suszyńska, Joanna Żurawska, Waldemar Błaszczyk, Jakub Kamieński, Krzysztof Kalczyński, Zbigniew Lesień, Aleksander Mikołajczak

Jest to pierwszy spektakl Teatru Telewizji ukazujący postać Prymasa Polski Kardynała Augusta Hlonda . W roli tytułowej – Henryk Talar.

Prymas Polski Kardynał August Hlond w świadomości wielu Polaków funkcjonuje jako ten, który poprzedzał Prymasa Tysiąclecia Stefana Wyszyńskiego. Propaganda komunistyczna przedstawiała go jako hierarchę, który wraz z rządem polskim opuścił kraj we wrześniu 1939 roku, pozostawiając osamotniony naród skazany na klęskę. Spektakl Pawła Woldana ukazuje Kardynała Hlonda z zupełnie innej strony: jako wielkiego patriotę, któremu na sercu leżało przede wszystkim dobro Polski. Poznamy najważniejsze momenty z życia emigracyjnego Kardynała, od wybuchu II wojny światowej, aż do powrotu do Polski w lipcu 1945 roku. Zdjęcia były realizowane w Krakowie, Poznaniu, Lourdes i Opactwie Benedyktynów w Alpach Francuskich.
Autor: Paweł Woldan
Reżyseria: Paweł Woldan
Zdjęcia: Zdzisław Najda
Scenografia: Dorota Gorczyca
Kostiumy: Beata Dąbska
Muzyka: Andrzej Krauze
Montaż: Sławomir Filip
Obsada: Henryk Talar, Andrzej Mastalerz, Wojciech Wysocki, Radosław Pazura, Redbad Klynstra-Komarnicki,  Aleksander Mikołajczak, Adam Bauman, Marcin Perchuć, Wojciech Machnicki, Jerzy Łapiński, Tadeusz Chudecki, Michał Lesień- Głowacki, Mirosław Rzońca, Marek Urbański, Stanisław Brudny, Jacek Bursztynowicz, Jerzy Łazewski, Szymon Kuśmider,  Sebastian Cybulski, Jan Krzysztof Szczygieł,  Sławomir Pacek, Szymon Rząca i inni.

Portret bohatera narodowego Tadeusza Kościuszki połączony z pasjonującą lekcją historii Polski. To również romantyczna opowieść o uczuciu, które połączyło słynnego generała z młodziutką szwajcarską uczennicą.

Cesarz Napoleon Bonaparte nazwał Tadeusza Kościuszkę „bohaterem północy”, caryca Katarzyna Wielka – „bestią”, a Thomas Jefferson „najczystszym spośród synów wolności”. Mimo iż generał wzbudzał kontrowersje, stał się nieskazitelnym symbolem polskości, bohaterem narodowym dwóch krajów i dwóch kontynentów. Żadnemu Polakowi przed nim nie udało się zawładnąć międzynarodową wyobraźnią na taką skalę.

Generał Tadeusz Kościuszko w sztuce Anny Bojarskiej na swoje niezwykłe losy patrzy z perspektywy schyłku życia, który spędził na emigracji w Solurze. Reżyser przedstawienia Mariusz Malec na solurską scenerię wybrał wnętrza krakowskiego Teatru im. J. Słowackiego, a Kraków, miasto, które wyjątkowo kultywuje pamięć o generale (można tam zobaczyć np. pomnik konny Kościuszki przed Wawelem, Kopiec Kościuszki oraz eksponowany w Sukiennicach obraz Jana Matejki Kościuszko pod Racławicami) uczynił ważnym elementem inscenizacji.

Szwajcarka, Emilka Zeltner uczy się historii starożytnej. Chce też poznać język polski, język kraju, którego nie ma. Jest zauroczona swoim nauczycielem, generałem Tadeuszem Kościuszką. Ten jednak uważa, że nauka polskiego to strata czasu. Kto nie zrozumie Polski, ten nie zrozumie świata odparowuje, bezbłędnie po polsku, inteligentna, radosna uczennica. Wciągająca konwersacja odsłania kulisy historii Polski, skomplikowanych losów, także osobistych, bohatera, który składał dwie przysięgi: narodowi na Rynku Głównym w Krakowie, a potem wiernopoddańczą carowi Pawłowi I, za którą uzyskał wolność dla dwunastu tysięcy polskich jeńców. Jaką cenę bohater zapłacił za swój udział w wielkiej polityce? Czy w historii, której generał był uczestnikiem i świadkiem, mogą się również przejrzeć współcześni? Sztuka Bojarskiej dotyka również sfery życia prywatnego Kościuszki. Pomiędzy nauczycielem a uczennicą rodzi się porozumienie, głęboka więź, wreszcie uczucie. Wspomnienia i refleksje, które snuje stary generał przed zafascynowaną nim młodziutką dziewczyną, przenoszą wydarzenia historyczne w inny wymiar. Kościuszko w sztuce Bojarskiej jest więc człowiekiem z krwi i kości, a nie spiżowym posągiem.

Scenariusz: Anna Bojarska
Reżyseria: Mariusz Malec
Scenografia: Ryszard Melliwa
Kostiumy: Monika Wanyura-Kurosad
Muzyka: Zygmunt Konieczny i Tadeusz Kościuszko
Zdjęcia: Tomasz Wójcik

Obsada: Artur Żmijewski, Eliza Rycembel, Aleksandra Prykowska-Malec, Grzegorz Mielczarek

Debiut autorski i reżyserski w Teatrze Telewizji znanego polskiego pisarza i scenarzysty – Andrzeja Barta. Kameralny dramat napisany dla Teatru Telewizji porusza temat polsko – żydowskiego sąsiedztwa. Rzecz dzieje się współcześnie w Paryżu. Przypadkowe spotkanie pary dojrzałych bohaterów – Żydówki polskiego pochodzenia i Polaka, jest dla autora pretekstem do zastanowienia nad funkcjonowaniem wciąż istniejących stereotypów na temat polsko – żydowskich stosunków. Oboje są emigrantami: Ona wyjechała z Polski po 1956 roku i jest bogatą damą, On – zdegradowanym społecznie na emigracji inteligentem, poetą zmuszonym do pozostania na obczyźnie przez stan wojenny. Oboje są ludźmi mądrymi i wykształconymi. Czy rodzące się miedzy nimi uczucie i przyjaźń zdołają ich obronić przed narzuceniem sobie wciąż istniejących stereotypów w postrzeganiu Żydów przez Polaków i Polaków przez Żydów?

Scenografia: Magda Dipont
Kostiumy: Magda Biedrzycka
Obsada: Ewa Wiśniewska (Pani Z.), Janusz Gajos (Pan R.), Ewa Ziętek (Adela), Krystyna Tkacz (Bela), Agnieszka Grochowska (Paulina), Leonard Pietraszak (Fish).

Na 40-lecie działalności Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice jego twórca Włodzimierz Staniewski przygotował niezwykłe widowisko, tym razem inspirowane „Weselem” Wyspiańskiego ze specjalnie skomponowaną muzyką Zygmunta Koniecznego.
Reżyser tak opowiada o idei spektaklu: „Wokół poszczególnych monologów budowaliśmy obrazy i działania sceniczne. W duchu Wyspiańskiego choć niekoniecznie (raczej nie!) odwzorowujące jego widzenia. Naszą gorączkową i cwałującą fantazję wprzęgliśmy też w wyobraźnię Malczewskiego i Koniecznego”.
W spektaklu występują: Mariusz Gołaj, Marcin Mrowca, Joanna Holcgreber, Anna Dąbrowska, Dorota Kołodziej, Tetiana Oreszko, Jan Żórawski, Maciej Gorczyński, Magdalena Pamuła, Kacper Lech, Tomasz Lipka, Aleksandra Zawłocka, Martyna Konewka, Jan Lech, Anna Nguyen, Maciej Czerniak, Anna Maria Sieklucka, Shelby Lynn Gilliam, Paige Baker-Carroll, Beata Szymańska.

Inscenizacja jednego z najlepszych utworów prozatorskich Tadeusza Różewicza. Spektakl z 2000 roku w reżyserii Andrzeja Barańskiego.
Reżyser przeniósł akcję z lat sześćdziesiątych do współczesnej Polski. Opowieść o wzruszającej i dramatycznej historii ślepej miłości ojca do córki, która z małego miasteczka wyruszyła na studia do Warszawy i nigdy już z niej nie wróciła. Zaalarmowany telefonem o chorobie córki ojciec przyjeżdża do stolicy, nie przewidując, co się dzieje z jego ukochanym dzieckiem. Gorąca miłość do córki nie pozwala mu zrozumieć jej wyborów i decyzji oraz świata, w jakim zdecydowała się żyć. Świata pozorów, w którym na porządku dziennym są cynizm, pseudoartystyczny bełkot, okrucieństwo połączone z błazeństwem. Pozostaje mu poczucie bezradności i rozpaczy.
W spektaklu wystąpili: Jerzy Trela, Agata Buzek, Zbigniew Zapasiewicz, Edyta Jungowska, Piotr Fronczewski, Rafał Królikowski i inni.
Autor: Tadeusz Różewicz
Reżyseria i adaptacja: Andrzej Barański
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Scenografia: Albina Barańska
Kostiumy: Katarzyna Morawska
Muzyka: Henryk Kuźniak

Sztuka Wojciecha Tomczyka w reżyserii Michała Gazdy jest satyrą na mechanizmy działające w świecie show biznesu, na środowisko twórców filmowych: nastawionych na zysk producentów i reżyserów, stojących u progu kariery aktorów celebrytów i scenarzystów, starających się sprostać wymaganiom komercyjnego rynku. Protagonistą sztuki Wojciech Tomczyk uczynił – jakby na swoje podobieństwo – scenarzystę zmagającego się z układami w branży, ale także z problemami natury uczuciowej.
Tadeusz (Andrzej Zieliński), wbrew sobie, stara się wypełnić zadanie i kiedy zawstydzony i upokorzony oddaje scenariusz, w jego przekonaniu beznadziejny, okaże się w końcu – że o taki właśnie kicz chodziło, co potwierdzi kasowy sukces filmu. Jest więc komedia Tomczyka satyrą na „rynkowe mechanizmy” działające we współczesnej kulturze, ale przede wszystkim jest zabawną kpiną ze współczesnej uczuciowości. Autor wikła bowiem swoich bohaterów w skomplikowane i śmieszne relacje miłosne.
Autor: Wojciech Tomczyk
Reżyseria: Michał Gazda
Zdjęcia: Tomasz Augustynek
Scenografia: Barbara Ostapowicz
Kostiumy: Aleksandra Gałecka, Magdalena Wolny
Montaż: Grażyna Gradoń

Sceniczna adaptacja słynnej powieści Michaiła Bułhakowa; rejestracja spektaklu Artura Tyszkiewicza z Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie. „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa to powieść z wieloma wątkami, postaciami, mnóstwem pytań i tajemnic, dzieło, do którego bez wątpienia istnieje więcej niż tylko jeden klucz. Jednocześnie każdy, kto podejmie się próby scenicznej adaptacji tego tekstu, skazany jest na wybór perspektywy spojrzenia na historię nawiedzającego Moskwę Wolanda i jego świty.
Przybycie Wolanda do rosyjskiej stolicy sprawia, że wielu zaczyna tracić poczucie rzeczywistości, w dobrze znaną codzienność wkracza niesamowite, niemożliwe staje się możliwe, pojawia się niepokój, czy świat jest naprawdę takim, jakim zawsze wydawał się być. Od tego wszystkiego niektórzy (dosłownie i w przenośni) zaczynają tracić głowy. Takie mieszanie prawdy i fałszu, rzeczywistości i fikcji może (choć nie musi) być działaniem szatańskim, takie mieszanie odbywa się też każdego wieczoru w teatrze.
Artur Tyszkiewicz, reżyser i autor adaptacji „Mistrza i Małgorzaty” przygotowanej w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie, postanowił spojrzeć na tekst Bułhakowa właśnie z tak specyficznie pojętej teatralnej perspektywy, uruchomić w teatrze (znów dosłownie i w przenośni) burzącą porządki i hierarchie karuzelę, publiczność umieścić na scenie, a aktorów tam, gdzie zwykle siedzą widzowie. Monsieur Woland przejąwszy bowiem kontrolę nad moskiewskim Teatrem Variete spełnia zachcianki widowni, dostarcza jej rozrywki, śmieszy i przestrasza, ale przede wszystkim odkrywa jej tajemnice, pokazuje, co ludziom siedzi w głowach. Zorganizowana ułuda teatru, z całym blichtrem i powierzchownością, okazuje się być zatem znakomitą maszynką do tego, byśmy mogli samych siebie poznać, a czasem i zajrzeć pod podszewkę rzeczywistości, by zobaczyć, jak Bóg i szatan potrafią igrać z człowiekiem.
Autor: Michaił Bułhakow
Adaptacja i reżyseria: Artur Tyszkiewicz
Scenografia: Justyna Elminowska
Muzyka: Jacek Grudzień

Przedstawiona historia opowiada o autentycznej podróży francuskiego podróżnika i dyplomaty do Rosji w 1839 roku. Astolphe de Custine, zmęczony pogrążoną w politycznym chaosie Europą, wyrusza w podróż na Wschód, aby przyjrzeć się rosyjskiemu absolutyzmowi i zaszczepić na gruncie europejskim ideę, która w jego mniemaniu sprawdza się znakomicie w zadziwiająco sprawnie zarządzanym Imperium. Wszystkie swoje obserwacje, spotkania i przeżycia zapisuje w postaci listów. Spektakl zdobył Grand Prix na Festiwalu Dwa Teatry 2017.
Spektakl ma formę abstrakcyjnej podróży, serii spotkań, które miały miejsce naprawdę. Astolphe (Piotr Adamczyk), z początku zachwycony osobą Cara i przepychem Pałacu Zimowego daje się uwieść magii i pięknu rosyjskiego systemu władzy, jednak z każdym kolejnym spotkaniem, rozmową i doświadczeniem, stopniowo zostaje odarty ze złudzeń, że władza absolutna i mentalność rosyjskich elit oraz prostego ludu wygląda tak samo z bliska, jak i z daleka. Rzeczywistość, która jest i straszna i śmieszna, w błyskawicznym tempie wciąga go w emocjonalny wir. Głębokie rozmowy z ludźmi przeplatane są sugestywnymi obrazami, symbolicznymi wyobrażeniami wrażliwego Francuza. Poznaje on szczegóły dotyczące traktowania przez Cara prostego ludu, kulisy wojskowego buntu, rebelii chłopów na Powołżu, sytuacji Polaków, przeżywających represje po niedawnym Powstaniu Listopadowym. Jego początkowa pewność siebie stopniowo zanika, kiedy odkrywa, że policyjne państwo dopuściło go naprawdę blisko swoich tajemnic.
Po wizycie w Twierdzy Schlusselburskiej Astolfa zaczyna trawić obsesja, że nie wróci z Rosji cały i zdrowy. Spektakl na tym poziomie staje się studium jego strachu, sumą wszystkich lęków i tych słusznych i tych wyolbrzymionych, związanych z rosyjskim Imperium. Strach przed Syberią, z której relacje również docierają do autora, zaowocuje jednak nie tylko szczęśliwą ucieczką bohatera, ale szeregiem niemal proroczych diagnoz politycznych, społecznych i ustrojowych, które są esencją i nadrzędną wartością tej wyjątkowej literatury, przez długie lata zakazanej w Rosji. Żaden inny tekst nie przepowiadał tak wyraźnie historii Rosji XX wieku, ani nie był tak aktualny i dziś. Z pewnej perspektywy bowiem, staje się to spektakl o Polsce, choć opowiadany przez Francuza z kapiących złotem wnętrz Pałacu Zimowego.
Autor: Astolphe de Custine
Reżyseria: Wawrzyniec Kostrzewski
Zdjęcia: Wojciech Suleżycki
Scenografia: Aneta Suskiewicz, Agata Przybył
Muzyka: Piotr Łabonarski

Komedia romantyczna. Za reżyserię filmu „Facet na miarę” odpowiada Laurent Tirard, który wyreżyserował takie filmy jak „Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości”, a także dwie ekranizacje przygód popularnej serii o Mikołajku ("Mikołajek" i "Wakacje Mikołajka"). Główną rolę zagrał Jean Dujardin, zdobywca Oscara za film „Artysta”, a jego partnerką w filmie została Virginie Efira, dobrze znana polskiej widowni z „Miłości po francusku”.

Oparta na autobiograficznej powieści wstrząsająca historia Solomona Northupa. Znakomity dramat historyczny Steve'a McQueena uhonorowany licznymi nagrodami: 3 Oscary 2014 (najlepszy film, najlepsza aktorka drugoplanowa Lupita Nyong'o, najlepszy scenariusz adaptowany) oraz 6 nominacji w innych kategoriach, Złoty Glob i nagroda BAFTA dla najlepszego filmu.

Obsypany nagrodami dramat Wojciecha Smarzowskiego. W rolach głównych Marcin Dorociński i Agata Kulesza.

Komediodramat w reż. Catherine Hardwicke. Jess (Drew Barrymore) i Milly (Toni Collette) przyjaźnią się „od zawsze”. Bez taniej ckliwości i schematycznych banałów, za to z dużym dystansem i niepowtarzalną kobiecą energią. Choroba jednej z nich może sprawić, że przyjaźń skończy się przedwcześnie. One się jednak nie poddają.

Czterdziestoparoletni Edward, nielubiący swej pracy, jest najeżony, zaimpregnowany na otaczający go świat. Wszystko go denerwuje. Jakby chodził ciągle w za ciasnych butach. Złośliwy dla żony, niecierpliwy dla córki, prawie niemający czasu dla ojca. Pewnego dnia los odmienia jego życie. Nagle zaczyna być szczęśliwy, dostrzegać ludzi i rzeczy, które go otaczały. Podobno szczęście jest zaraźliwe na odległość 800 metrów. Na to wygląda, bo Edward roztacza taką pozytywną aurę. Co ważne - nigdzie nie wyjeżdża, nie ucieka w podróż dookoła świata, nie jedzie do Amazonii. Mieszka w tym samym mieszkaniu, chodzi tym samym chodnikiem, spotyka tych samych ludzi, ale wszystko jest inaczej. Odzyskuje miłość oraz radość bycia tu i teraz. Ktoś powiedział, że najpiękniejsze fotografie można zrobić tuż za rogiem twojej ulicy, obok.