Porywająca podróż w świat muzyki tradycyjnej widzianej oczami charyzmatycznego narratora Adama Struga. To podróż przez jej zmierzch, próba przyjrzenia się i opisania dzisiejszego stanu rzeczy. Głównym tematem będzie jej agonia - śmierć muzyki przekazywanej drogą ustną - odchodzi dawny model słyszenia i wykonawstwa. Na naszych oczach odchodzą ostatni jej reprezentanci, pokolenie urodzone przed pierwszą i drugą wojną światową. Wraz z nimi kończy się pewien etap. To także opowieść o kraju, którego 1/3 to ziemie odzyskane, opowieść o ludziach, którzy nie mieli szansy zakorzenienia się - nie da się kultury ludowej stworzyć przez 50 lat - opowieść o wyborze przed jakim stanęli Polacy w latach 60tych - kulturze ludowej w postaci Mazowsza vs kontrkulturze. Czyli powodach początku jej zaniku. Opowieść o Polsce i naszej wypartej chłopskiej tożsamości. O tym jaki wpływ miała na to komuna. O transformacji i latach 90 tych. Oraz o dzisiejszych archeologach, którzy starają się ją zapisać. Ludzie w interiorze, Ci którzy są ostatnimi reprezentantami muzyki źródeł, przez sąsiadów postrzegani są przez pryzmat Mazowsza, Cepelii, oficjeli gminnych czy disco polo. Różne środowiska starają się zachować prawdę ich muzyki, ale droga to niełatwa, a z zachowaniem pierwowzoru niewielu się udaje. Agonia nie będzie oskarżeniem, raczej medyczną diagnozą, nie pozostawiającą złudzeń, nikogo nie oskarżającą. Muzykalność polska, ta anarchistyczna, polegała na tym, że obok siebie funkcjonowała nieskończona ilość gatunków. Dziś idiomy zaczynają się zacierać i mieszać ze sobą. To z jednej strony film o ostatnich Mohikanach, o próbie zatrzymania czasu i utrwalenia źródła, ale także o deformacji, świadomym lub nie wykrzywianiu, a także polityce kulturalnej ostatnich 100 lat. To film o agonii, ale zarazem głos, a wręcz krzyk o nowe otwarcie.
Kraj pochodzenia, rok produkcji: Polska, 2020
Czas trwania: 61 minut
Reżyseria: Tomasz Knittel
