Przedstawiona historia opowiada o autentycznej podróży francuskiego podróżnika i dyplomaty do Rosji w 1839 roku. Astolphe de Custine, zmęczony pogrążoną w politycznym chaosie Europą, wyrusza w podróż na Wschód, aby przyjrzeć się rosyjskiemu absolutyzmowi i zaszczepić na gruncie europejskim ideę, która w jego mniemaniu sprawdza się znakomicie w zadziwiająco sprawnie zarządzanym Imperium. Wszystkie swoje obserwacje, spotkania i przeżycia zapisuje w postaci listów. Spektakl zdobył Grand Prix na Festiwalu Dwa Teatry 2017.
Spektakl ma formę abstrakcyjnej podróży, serii spotkań, które miały miejsce naprawdę. Astolphe (Piotr Adamczyk), z początku zachwycony osobą Cara i przepychem Pałacu Zimowego daje się uwieść magii i pięknu rosyjskiego systemu władzy, jednak z każdym kolejnym spotkaniem, rozmową i doświadczeniem, stopniowo zostaje odarty ze złudzeń, że władza absolutna i mentalność rosyjskich elit oraz prostego ludu wygląda tak samo z bliska, jak i z daleka. Rzeczywistość, która jest i straszna i śmieszna, w błyskawicznym tempie wciąga go w emocjonalny wir. Głębokie rozmowy z ludźmi przeplatane są sugestywnymi obrazami, symbolicznymi wyobrażeniami wrażliwego Francuza. Poznaje on szczegóły dotyczące traktowania przez Cara prostego ludu, kulisy wojskowego buntu, rebelii chłopów na Powołżu, sytuacji Polaków, przeżywających represje po niedawnym Powstaniu Listopadowym. Jego początkowa pewność siebie stopniowo zanika, kiedy odkrywa, że policyjne państwo dopuściło go naprawdę blisko swoich tajemnic.
Po wizycie w Twierdzy Schlusselburskiej Astolfa zaczyna trawić obsesja, że nie wróci z Rosji cały i zdrowy. Spektakl na tym poziomie staje się studium jego strachu, sumą wszystkich lęków i tych słusznych i tych wyolbrzymionych, związanych z rosyjskim Imperium. Strach przed Syberią, z której relacje również docierają do autora, zaowocuje jednak nie tylko szczęśliwą ucieczką bohatera, ale szeregiem niemal proroczych diagnoz politycznych, społecznych i ustrojowych, które są esencją i nadrzędną wartością tej wyjątkowej literatury, przez długie lata zakazanej w Rosji. Żaden inny tekst nie przepowiadał tak wyraźnie historii Rosji XX wieku, ani nie był tak aktualny i dziś. Z pewnej perspektywy bowiem, staje się to spektakl o Polsce, choć opowiadany przez Francuza z kapiących złotem wnętrz Pałacu Zimowego.
Autor: Astolphe de Custine
Reżyseria: Wawrzyniec Kostrzewski
Zdjęcia: Wojciech Suleżycki
Scenografia: Aneta Suskiewicz, Agata Przybył
Muzyka: Piotr Łabonarski
