Gwiazdami tej poruszającej adaptacji powieści D. H. Lawrence’a są Rosamund Pike i Rachael Stirling. Po tym jak wcześniejsza książka pisarza „The Rainbow” została ocenzurowana, publikacja „Zakochanych kobiet” w 1920 roku spotkała się z falą protestów w związku z odważnymi wątkami erotycznymi. Adaptacja łączy elementy obu książek skupiając się na losach dwóch sióstr, Ursuli i Gudrun Brangwen, zmagających się z miłością, namiętnością i pożądaniem. Śledzi ich relacje z dwójką przyjaciół Rupertem Birkinem i Geraldem Crichem. Podczas gdy miłość Ursuli i Birkina kwitnie, burzliwy i destrukcyjny związek Gudrun i Geralda wymyka się spod kontroli.

Opowieść o trudnych latach okupacji hitlerowskiej, widzianych z perspektywy trzech młodych Polek. Marysia, Ewka i Irka to bardzo młode dziewczyny, które na progu swego dorosłego życia dostały od losu wojnę - jedną z najstraszliwszych, jakie nawiedziły ich kraj.

W ostatnich dniach lipca 1914 roku na usta całego Krakowa ciśnie się jedno słowo – wojna. Ignacy Biernacki (Adam Cywka), właściciel wydawnictwa Panorama i fotograf w jednej osobie, cieszy się z zamówienia na druk urzędowych afiszy z magistratu. Jest przekonany, że nieźle się na tym dorobi. Jednak wpada w sidła mężczyzny, któremu ćwierć wieku wcześniej uwiódł żonę. Interesy, jakie chciał zrobić dzięki wybuchowi wojny, okażą się mrzonką… Z krakowskich Oleandrów wyruszają pierwsze oddziały legionistów, a wśród nich Jerzyk Raczek (Damian Kret), syn piekarza i gosposi Biernackich (Maria Maj). W młodym chłopaku durzy się Lala (Julia Rosnowska), najmłodsza córka Ignacego. Jej siostrze Maryni (Paulina Gałązka) wpada w oko w czasie zbiórki pieniędzy na wojsko polskie przystojny Szymon Hasefer (Adrian Zaremba). Najstarsza z sióstr, Alina (Katarzyna Zawadzka) kulejąca i nadrabiająca kompleksy inteligencją z sentymentem przygląda się starszemu dżentelmenowi, któremu daje lekcje języka polskiego. Nie domyśla się prawdziwego powodu przyjazdu schorowanego Austriaka do Krakowa. Na przyjęciu urodzinowym, przy dźwiękach toastów za przyszłość, stary świat zmierza ku katastrofie. Nie przeczuwają jej ani żona Ignacego, zaglądająca do kieliszka Anna (Bernadetta Machała-Krzemińska), ani jego siostra, właścicielka apteki i stara panna Janina (Iza Kuna). Tajemnica rodziny Biernackich po latach odbija się dramatycznym echem, choć Emilia (Anna Polony) matka Ignacego zrobiłaby wszystko, by temu zapobiec. Zrobiłaby jeszcze więcej, by namówić Ignacego do uwiecznienia na fotografii prawdziwych mężczyzn, żołnierzy zgrupowanych na Oleandrach pod wodzą Piłsudskiego. Jej życzenia nigdy się jednak nie spełnią…

Główne bohaterki serialu to Uliana, młoda absolwentka konserwatorium we Lwowie, która po rozwodzie zostaje z dzieckiem bez środków do życia i szans na pracę; Polina, która utopiła wszystko, co miała, w agencji modelek, która właśnie zbankrutowała; Olyia, prosta dziewczyna nieprzytomnie zakochana w Igorze wykorzystującym do granic ją i jej miłość i Swietłana matka dwójki dzieci, poszukująca dla nich i dla siebie stabilizacji, opartej na ramieniu odpowiedniego mężczyzny. Pozbawione środków do życia i szans na pracę na Ukrainie, podejmują desperacką decyzję, aby ruszyć za chlebem do Polski.

Film dokumentalny o zwierzętach Australii. Australia to kontynent stary jak świat. Olbrzymie łańcuchy górskie były wypiętrzane i niszczone przez erozję na długo przed ukształtowaniem się Himalajów. Otoczony oceanami ze wszystkich stron ogromny kontynent pozostawał odizolowany od reszty świata przez miliony lat. W tym czasie rozwinęła się niezwykła rozmaitość unikatowych gatunków ptaków, ssaków i gadów.

Film dokumentalny, którego bohaterami będą hieny.

Świnię, która towarzyszy nam od tysiącleci, wyróżnia elastyczność i inteligencja. Choć jest naturalnym środowiskiem jest las, przystosuje się niemal do każdych warunków. Towarzyszem człowieka jednak staje się jedynie, kiedy łączą nas te same interesy.

Film dokumentalny, który przeniesie nas w serce Ameryki Północnej na tereny preriowe. W tym przyrodniczym westernie poznamy ten bezkresny ekosystem z pieskiem preriowym na czele. To także okazja, by przyjrzeć się bliżej tak charakterystycznemu dla tego rejonu świata bizonowi.

Spektakl teatru telewizji „Człowiek, który zatrzymał Rosję” opowiada prawdziwą historię zwycięstwa w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920.

Akcja spektaklu autorstwa i w reżyserii Pawła Woldana dzieje się od zamachu na życie Jana Pawła II - 13 maja 1981 roku i podczas pobytu w klinice Gemelli. Po zamachu Ojciec Święty jeszcze bardziej uświadamia sobie i upewnia się, że Matka Boska, której zawierzył siebie i swoje kapłaństwo, uchroniła go od śmierci. Los swój wiąże z trzecią tajemnicą fatimską, z którą zapoznaje się w szpitalu. Tu przekonuje się, że trzeba zawierzyć świat i Rosję Niepokalanej, aby uchronić ludzkość przed zagładą. W scenach retrospekcji wraca do ostatnich trzech miesięcy przed wyborem na papieża. Przypominają mu się wydarzenia, w których uczestniczył jako kard. Wojtyła – od sceny, gdy dowiaduje się o śmierci Pawła VI, aż do pierwszych dni po wyborze na papieża. Jest to niezwykły czas, w którym doświadcza, że może zostać papieżem. Zrobiono wiele obrazów o Janie Pawle II, ale nigdy nie pokazano tego szczególnego okresu przed konklawe i pobytu w szpitalu po zamachu. Z jednej strony będzie to spektakl ukazujący wydarzenia poprzedzające wybór na stolicę Piotrową, a z drugiej przedstawi duchowy portret Jana Pawła II.

Wszystkie sceny oparte są na autentycznych wydarzeniach, a aktorzy grają wybitne postacie m.in. Prymasa Stefana Wyszyńskiego, kard. Andrzeja Deskura, kard. Stanisława Dziwisza, prof. Stefana Swieżawskiego, Wandę Półtawską, o. Jerzego Tomzińskiego, Marię Okońską.

W roli głównej wystąpił Ireneusz Czop.

Autor: Paweł Woldan Reżyseria: Paweł Woldan
Zdjęcia: Jarosław Żamojda
Muzyka: Andrzej Krauze
Scenografia: Dorota Łacek-Gorczyca
Kostiumy: Barbara Dąbska
Montaż: Sławomir Filip

Inscenizacja „Dam i huzarów” w reżyserii Olgi Lipińskiej jest uznawana za jedno z najlepszych przedstawień Fredrowskich w dziejach Teatru Telewizji. Widowiskowo zrealizowany spektakl, okraszony znakomitymi kreacjami aktorskimi zapisał się w pamięci widzów na trwałe.

Bronisław Pawlik – po Stefanie Jaraczu, Janie Kurnakowiczu i Jacku Woszczerowiczu – zagrał Rotmistrza „na miarę swoich wielkich poprzedników – uznali recenzenci po premierze.

Deszcz pochwał spadł również na Marka Walczewskiego, który „z dużym powodzeniem” wcielił się w postać Majora. Zniewalająco komiczny okazał się Kapelan Jana Kobuszewskiego, co rusz recytujący sakramentalne „Nie uchodzi, nie uchodzi”.

I wreszcie trzy ciotki, role brawurowo zagrane przez Danutę Szaflarską, Ryszardę Hanin i Zofię Kucównę. „Nie zdarzyło mi się jeszcze podziwiać takiego tercetu” – napisał jeden z krytyków i nie była to bynajmniej opinia odosobniona.

Akcja sztuki toczy się w domu Majora na wsi. Wczasuje on tutaj z grupą przyjaciół – huzarów. Odpoczynek w sielskim ustroniu umilają im polowania i gra w szachy. Dopiero co wyprawiono z dworku „ostatnią białogłowę”. „Będzie raz przedsię cicho i spokojnie” – marzy Rotmistrz. Kawalerski błogostan nie trwa jednak długo. Majora odwiedzają bowiem trzy siostry razem ze „świtą”, bynajmniej nie złożoną z mężczyzn.

Żołnierski honor nakazuje godnie przyjąć niewiasty. „Huzary” dwoją się i troją, jednak ich wysiłki odnoszą skutek zgoła przeciwny do zamierzonego. Tymczasem „damy” niezrażone nieokrzesaniem swych gospodarzy postanawiają wprowadzić w życie swoje plany, dotyczące ożenku Majora. Intryga obraca się wokół próby wyswatania podstarzałego, ale majętnego Majora z Zofią – córką jednej z jego sióstr. Ostatecznie Zofia wychodzi za młodego Porucznika, a major zapisuje mu swój majątek i udziela błogosławieństwa. br />
Autor: Aleksander Fredro
Reżyseria: Olga Lipińska
Scenografia: Jerzy Gorazdowski
Kostiumy: Małgorzata Spychalska
Realizacja TV: Olga Lipińska

Obsada: Marek Walczewski, Bronisław Pawlik, Wojciech Pokora, Jan Kobuszewski, Danuta Szaflarska, Ryszarda Hanin, Zofia Kucówna, Bożena Dykiel, Barbara Młynarska, Anita Dymszówna, Danuta Rastawicka, Czesław Roszkowski i Jerzy Turek (Rembo).

PREMIERA 24.12.1973

Przedstawienie zrealizowane na podstawie scenariusza Janusza Dymka i Jacka Raginisa. Spektakl Sceny Faktu z 2009 roku.

W 1977 r. towarzysze z bliskiego otoczenia I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka postanowili zrobić mu niespodziankę. Podczas obchodów zbliżającej się Barbórki miał być odsłonięty pomnik legendarnego przodownika pracy socjalistycznej Wincentego Pstrowskiego. Ale pomnik to było za mało. Ktoś wpadł więc na pomysł, aby również nakręcić film o dzielnym stachanowcu. Zażądano, aby film powstał w rekordowym tempie trzech miesięcy. Kiedy zaczęto pracować nad scenariuszem okazało się, że Pstrowskiego wybrano na bohatera filmu nie tylko dlatego, że z jego pomocą usiłowano ożywić „współzawodnictwo pracy socjalistycznej”, ale także ze względu na podobieństwo biografii pierwszego polskiego „stachanowca” i pierwszego sekretarza. Obaj byli repatriantami z Belgii (gdzie pracowali w kopalniach) i członkami partii komunistycznej.

W krytycznym momencie, gdy ważyły się losy czy film będzie gotowy na czas, a czekała jeszcze post-produkcja, Partia gotowa była „rzucić na ten odcinek nawet wojsko”. Kiedy dosłownie w ostatniej chwili film złożono do kolaudacji – można było odetchnąć. Prezes Szczepański był zadowolony i lekką ręką obiecał specjalną nagrodę, po którą reżyser miał się zgłosić następnego dnia. Nazajutrz reżyser zgodnie z umową czekał na wezwanie do prezesa. Tymczasem, okazał się, że zamiast obiecanej premii, wszystkie drzwi w TV zostały przed nim zamknięte. Sprawa wyjaśniła się później.

Kiedy „Pierwszy” usłyszał o niespodziance, jaką szykowali dla niego towarzysze – wpadł w szał. Wszyscy wiedzieli, że Gierek i Pstrowski rzeczywiście się znali. Nikt jednak nie miał pojęcia, że „Pierwszy” odnosił się do Pstrowskiego wręcz z nienawiścią. I tak przygotowywana miesiącami, z pomocą wojska i jednocześnie w wielkiej tajemnicy przed Pierwszym Sekretarzem, niespodzianka, okazała się jednym wielkim niewypałem. Emisję filmu przeniesiono na inny termin, przesunięto uroczystości związane z odsłonięciem pomnika Pstrowskiego. Pozostało jeszcze tylko znaleźć kozła ofiarnego, winnego całego zamieszania. I znaleziono...

Autor: Janusz Dymek, Jacek Raginis
Reżyseria: Janusz Dymek
Zdjęcia: Dariusz Jadach
Scenografia: Marek Chowaniec
Kostiumy: Iza Stronias
>Montaż: Sławomir Filip
Dokumentacja i konsultacja historyczna: dr Adam Dziurok IPN, dr Adam Dziuba IPN

Obsada: Szymon Bobrowski (Reżyser), Tadeusz Bradecki (Pisarz prof. Roszko), Jacek Romanowski (Prezes TV), Joachim Lamża (Towarzysz Z), Mirosław Baka (Dyrektor Janusz R.), Ryszard Radwański (Towarzysz W), Eugeniusz Karczewski (Towarzysz S), Krzysztof Janczar (Towarzysz K), Maciej Szary (Towarzysz B), Grzegorz Gierak (Towarzysz Ł), Maciej Orłoś (Zygmunt W Scenarzysta), Jolanta Russek (Sekretarka), Andrzej Lipski (Naczelny), Maciej Ferlak (Towarzysz 1 organizacyjny), Aleksander Mikołajczak (Towarzysz 2 od ideologii), Elżbieta Kijowska (Działaczka), Antoni Leszek Piskorz (Kierownik produkcji), Jacek Król (Kierowca Edek), Lidia Bienias (Wdowa po Pstrowskim), Adam Bauman (Górnik), Jacek Wójcicki (Aktor), Stanisław Biczysko (Dyrektor generalny), Grzegorz Skurski (Montażysta), Maciej Winkler (Operator) Czas: ok. 85 min PREMIERA na Scenie Faktu – 27 kwietnia 2009

Spektakl „Dobrze” Tomasza Mana w reżyserii autora z 2007 roku.
Tomasz Man debiutuje w Teatrze Telewizji w podwójnej roli – jako autor i reżyser. Bohaterem jego sztuki jest emerytowany kolejarz, któremu udaje się spełnić marzenie swojego życia. Postanawia wyjechać do Ameryki. Przekonuje swoich najbliższych, zdobywa pieniądze i rusza w daleki świat. Szczęśliwie wraca, ale ku zaskoczeniu wszystkich – nie sam...

Spektakl ma pogodny nastrój, humor i chwile nostalgii. Główną rolę – pełną ciepła i serdeczności – gra Marian Opania, jego energiczną córkę – Beata Buczek-Żarnecka, wnuczka o szalonych pomysłach – Marcin Hycnar, a sąsiada „od serca” – Wiktor Zborowski.
Obsada: Marian Opania (Starszy Mężczyzna), Wiktor Zborowski (Sąsiad), Beata Buczek-Żarnecka (Córka), Marcin Hycnar (Wnuczek), Katarzyna Sobańska (Mamusia – Pocahontas)

Autor: Tomasz Man
Reżyseria: Tomasz Man
Zdjęcia: Wojciech Todorow
Scenografia: Katarzyna Sobańska
Muzyka: Paweł Sołtysiak
Montaż: Jan Sieczkowski
Dźwięk: Ryszard Litwin, Iwo Klimek

Przygotowany przez Jana Englerta spektakl na podstawie słynnej powieści Josepha Conrada Korzeniowskiego „W oczach Zachodu”. „Spiskowcy” to ważny utwór o tematyce rewolucyjnej i politycznej. Kirył Razumow, student uniwersytetu w Petersburgu, wydaje swego kolegę Wiktora Haldina, który dokonał zamachu na ministrze policji. Wskutek jego donosu Haldin zostaje aresztowany, torturowany i w krótkim czasie stracony. Następstwa tych wydarzeń są ostrzeżeniem nie tylko przed wszechwładzą tajnej policji, na której wznosi się, aprobowana przez elity, rosyjska autokracja, ale też przed zwolennikami rewolucji, którzy buntują się wobec tego porządku, odpowiadając terrorem.

Spektakl będący wnikliwą analizą terroryzmu inspirowanego przez rosyjskich emigrantów, przygotowujących swoją rewolucję stwarza możliwość wieloznacznej interpretacji i odniesienia jej do czasów, w których żyjemy. Scenariusz wyraźnie akcentuje pogardę Rosjan wobec Zachodu. Gnębieni przez system pogardzali zdobyczami demokracji, którą, ich zdaniem, rządził pieniądz, podkreślając wyższość Rosjan wobec Europejczyków. Materiał literacki daje ponadto znakomite pole do powstania ważnych ról aktorskich oraz współczesnej inscenizacji, atrakcyjnej dla widza, nawet nieznającego dzieła Conrada.

W roli głównej wystąpił Mateusz Rusin, a towarzyszą mu m.in. Agata Kulesza, Beata Ścibakówna, Wojciech Malajkat, Mariusz Bonaszewski, Jan Frycz, Daniel Olbrychski.
Autor: Joseph Conrad Korzeniowski
Przekład: Wit Tarnawski
Scenariusz TV i reżyseria: Jan Englert
Scenografia: Arkadiusz Kośmider
Kostiumy: Dorota Roqueplo
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Dźwięk: Wacław Pilkowski
Montaż: Milenia Fiedler

Produkcja: Telewizja Polska S.A., Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny, Projekt dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w ramach programu Conrad 2017

„Oświęcim to była igraszka” – powiedział rotmistrz Witold Pilecki; igraszka w porównaniu z komunistycznym polskim więzieniem. Pilecki został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa w 1947 roku. Torturowano go fizycznie i psychicznie, oskarżono o zdradę i wytoczono proces będący ponurą kpiną z wymiaru sprawiedliwości. Wreszcie skazano go na karę śmierci – wyrok został wykonany. Ryszard Bugajski ukazuje w swoim spektaklu ten najtragiczniejszy okres życia Witolda Pileckiego (w tej roli wystąpił Marek Probosz). Akcja rozpoczyna się od spotkania rotmistrza z generałem Andersem – są we Włoszech, gdzie stacjonuje II Korpus; bohater, wbrew ostrzeżeniom zwierzchników, obstaje przy zamiarze powrotu do kraju. Chce przekazywać na Zachód raporty obnażające prawdziwe cele władz komunistycznych i opisujące ich środki działania.

Po aresztowaniu bohatera miejscem akcji przedstawienia stają się sale sądowe, cele więzienne, pokoje przesłuchań, gabinety funkcjonariuszy rozmaitych służb. W takiej scenerii otoczony złowrogą sławą pułkownik UB, Józef Różański, prowadzi z uwięzionym, poranionym rotmistrzem Pileckim sadystyczną grę. Bohater jest w tej grze z góry skazany na przegraną, nie tylko dlatego, że przeciwnik ma po swojej stronie cały aparat przemocy, także dlatego, że cechuje go szlachetna naiwność – wierzy bowiem w istnienie zjawiska niemożliwego: w honor ubeka.  Bugajski i wykonawcy wyraziście kreślą sylwetki reżimowych urzędników, udających sędziów, adwokatów, prokuratorów, i postacie stojących za nimi zbrodniarzy. Nie jest to jednak obraz czarno-biały, autor pamięta o tragicznych zawikłaniach tamtej epoki i przypomina o nich widzom, choćby poprzez postać sędziego w procesie Pileckiego i współoskarżonych wraz z nim ludzi. Cała opowieść przesycona jest sugestywną atmosferą tamtych czasów, obezwładniająco szarą w swojej grozie. Ten spektakl każe pamiętać, że straszne były nie tylko zbrodnie, jakich wówczas dokonywano, ale także codzienność zwykłych ludzi, poczwarna w każdym detalu i odbierająca godność.
Reżyseria: Ryszard Bugajski
Scenariusz: Ryszard Bugajski
Zdjęcia: Piotr Śliskowski
Scenografia i kostiumy: Aniko Kiss
Muzyka: Paweł Szymański („Dwie etiudy”)

Słynna komedia Aleksandra Fredry w reżyserii Krystyny Jandy. Akcja sztuki toczy się w domu Majora na wsi. Wczasuje on tutaj z grupą przyjaciół – huzarów. Odpoczynek w sielskim ustroniu umilają im polowania i gra w szachy. Dopiero co wyprawiono z dworku „ostatnią białogłowę”. Kawalerski błogostan nie trwa jednak długo. Majora odwiedzają bowiem trzy siostry razem ze „świtą”, bynajmniej nie złożoną z mężczyzn. Żołnierski honor nakazuje godnie przyjąć niewiasty. „Huzary” dwoją się i troją, jednak ich wysiłki odnoszą skutki zgoła przeciwne do zamierzonych.  Tymczasem damy, niezrażone nieokrzesaniem swych gospodarzy, postanawiają wprowadzić w życie swoje plany, dotyczące ożenku Majora.
W zrealizowanym w naturalnych wnętrzach i plenerach dworu szlacheckiego w Brześcach spektaklu wystąpili znakomici aktorzy, m.in. Andrzej Grabowski, Sławomir Orzechowski, Grzegorz Małecki, Ignacy Gogolewski, Krystyna Janda, Iza Kuna, Katarzyna Gniewkowska, Małgorzata Kocik.
Autor: Aleksander Fredro
Reżyseria i adaptacja: Krystyna Janda
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Scenografia: Maciej Maria Putowski
Kostiumy: Dorota Kołodyńska
Kostiumy wojskowe: Andrzej Szenajch
Dźwięk: Wacław Pilkowski, Marcin Kijo
Montaż: Milenia Fiedler

Sztuka niemieckiej dramatopisarki Dei Loher w reżyserii Pawła Miśkiewicza.

Rejestracja przedstawienia sztuki Dei Loher z Teatru Polskiego we Wrocławiu. Jest to multimedialny spektakl z Kingą Preis w roli tytułowej i grupą hiphopową Grammatik na żywo.

Główna bohaterka Klara z rosnącym zdumieniem obserwuje swoją absolutną niekompatybilność z resztą świata. Jakby zatrzymała się przed tym etapem ewolucji, który przystosował nas do kłamstwa, udawania i do międzyludzkich gier. Obojętna dla niej z pozoru utrata pracy, polegającej na pisaniu instrukcji obsługi sprzętu AGD, staje się początkiem dramatycznych perypetii. Dea Loher napisała gorzką przypowieść o pokoleniu trzydziestolatków, którzy wolą nie wiedzieć, że świat jest bardziej złożony, niż pokazuje to telewizja.

Dea Loher (rocznik 1964) studiowała filozofię i germanistykę w Monachium, mieszka w Berlinie. Jest najbardziej znaną dramatopisarką niemiecką, laureatką wielu prestiżowych nagród. Napisana w 2000 roku sztuka „Klaras Verhaltnisse” ukazała się w polskim tłumaczeniu Jacka St. Burasa pod tytułem „Przypadek Klary”. W Polsce spektakl wystawili: Bogdan Tosza w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (Klara – Violetta Smolińska) i Paweł Miśkiewicz we wrocławskim Teatrze Polskim. Reżyser Krystian Lupa zatytułował sztukę „Stosunki Klary”; premiera odbyła się w warszawskim Teatrze Rozmaitości, z Mają Ostaszewską w głównej roli.

Prapremiera „Przypadku Klary” odbyła się w sławnym Burgtheater w Wiedniu w 2000 roku.
Autor: Dea Loher
Przekład: Jacek Stanisław Buras
Reżyseria: Paweł Miśkiewicz
Animacja komputerowa: Andrzej Jarczewski, Marcin Karpiuk
Scenografia: Barbara Hanicka
Muzyka: Grammatik (zespół)

Obsada: Kinga Preis (Klara), Ewa Skibińska (Irena), Bożena Baranowska (Elżbieta), Mariusz Kiljan (Tomasz), Igor Kujawski (Gotfryd), Wojciech Ziemiański (Georg), Nguyen-Van Thong (Chińczyk), Marian Czerski (Nieznajomy), Leszek Kaźmierczak (Muzyk), Łukasz Dynowski (Muzyk), Marcin Józwa (Muzyk), Krzysztof Figurski (Muzyk), Adam Buraczek, Czesława Dąbrowska, Mirosław Gołębiowski, Marek Kurc

Oparta na autobiograficznej powieści wstrząsająca historia Solomona Northupa. Znakomity dramat historyczny Steve'a McQueena uhonorowany licznymi nagrodami: 3 Oscary 2014 (najlepszy film, najlepsza aktorka drugoplanowa Lupita Nyong'o, najlepszy scenariusz adaptowany) oraz 6 nominacji w innych kategoriach, Złoty Glob i nagroda BAFTA dla najlepszego filmu.

Obsypany nagrodami dramat Wojciecha Smarzowskiego. W rolach głównych Marcin Dorociński i Agata Kulesza.

Komediodramat w reż. Catherine Hardwicke. Jess (Drew Barrymore) i Milly (Toni Collette) przyjaźnią się „od zawsze”. Bez taniej ckliwości i schematycznych banałów, za to z dużym dystansem i niepowtarzalną kobiecą energią. Choroba jednej z nich może sprawić, że przyjaźń skończy się przedwcześnie. One się jednak nie poddają.

Komedia romantyczna. Diane jest młodą i piękną prawniczką. Na co dzień pracuje w kancelarii, której współwłaścicielem jest jej były partner. Pewnego dnia w jej domu rozbrzmiewa sygnał telefonu stacjonarnego. Mężczyzna przedstawia się jako Alexandre i okazuje się szczęśliwym znalazcą jej zgubionej komórki. Proponuje randkę, która połączy oddanie telefonu ze wspólną kolacją. Diane rusza na spotkanie, mając tylko jedną wskazówkę ułatwiającą rozpoznanie nieznajomego: „nie sposób mnie przegapić”. Mężczyzna faktycznie bardzo wyraźnie odróżnia się od pozostałych gości restauracji. Jest najprzystojniejszy i najniższy. Wzrost nie przeszkadza mu jednak czerpać z życia pełnymi garściami i być miłośnikiem wielkich wrażeń. Ich pierwsze spotkanie kończy się szalonym skokiem ze spadochronu. Diane ulega romantycznej fascynacji wyjątkowym i niezwykle dowcipnym mężczyzną. Jednak z czasem w serce kobiety zaczynają wkradać się wątpliwości.

Czterdziestoparoletni Edward, nielubiący swej pracy, jest najeżony, zaimpregnowany na otaczający go świat. Wszystko go denerwuje. Jakby chodził ciągle w za ciasnych butach. Złośliwy dla żony, niecierpliwy dla córki, prawie niemający czasu dla ojca. Pewnego dnia los odmienia jego życie. Nagle zaczyna być szczęśliwy, dostrzegać ludzi i rzeczy, które go otaczały. Podobno szczęście jest zaraźliwe na odległość 800 metrów. Na to wygląda, bo Edward roztacza taką pozytywną aurę. Co ważne - nigdzie nie wyjeżdża, nie ucieka w podróż dookoła świata, nie jedzie do Amazonii. Mieszka w tym samym mieszkaniu, chodzi tym samym chodnikiem, spotyka tych samych ludzi, ale wszystko jest inaczej. Odzyskuje miłość oraz radość bycia tu i teraz. Ktoś powiedział, że najpiękniejsze fotografie można zrobić tuż za rogiem twojej ulicy, obok.