Thriller kryminalny z 2010 r., w którym występują m.in. Chris Hemsworth, Victoria Profeta i Sean Bean.

Dramat futurystyczny z elementami kina akcji z 2004 r. wyreżyserowany przez Christophera Kulikowskiego. Występują Dolph Lundgren, Silvia de Santis, Joe Montana i Gary Daniels.

Po upadku komunizmu na wschodzie Europy faktyczne rządy sprawują siatki przestępcze. Znajduje tu schronienie również wielu ściganych przez policję uciekinierów z USA. Praga staje się prawdziwą stolicą gangsterów. Jednym z nich jest płatny morderca Ray Carver (Cuba Gooding Jr.), który pracuje dla dwóch rywalizujących ze sobą grup przestępczych. Gdy zabija brata mafijnego bossa, ten poprzysięga mu zemstę. Zatrudnia legendarnego rosyjskiego mordercę Alekseya Andreeva (Dolph Lundgren). Gdy obaj najemnicy orientują się, że stali się pionkami w gangsterskich porachunkach, postanawiają działać razem.

Trzymający w napięciu thriller z 2016 r., w którym występują m.in. Andrew Baldwin, Charlotte Le Bon, Richard Madden i Idris Elba. Agent CIA ma 24 godziny na znalezienie sprawców serii zamachów w Paryżu.

26 kwietnia 1986 roku, Prypeć - dzień katastrofy w czarnobylskiej elektrowni. To także dzień wesela Ani i Piotra, oraz dzień, w którym pracownik elektrowni - Aleksy sadzi z synem Walerym jabłoń, a leśniczy - Mikołaj zwyczajowo robi obchód w lesie otaczającym elektrownię. Dziesięć lat po katastrofie, mieszkańcy próbują zbudować swoje życie w opuszczonym mieście, które stało się ziemią niczyją i dziwaczną atrakcją turystyczną. Ania regularnie odwiedza miejsce katastrofy jako pilot wycieczek, a Walery w poszukiwaniu zaginionego ojca. „Znieważona ziemia” to francusko-niemiecko-polsko-ukraińska koprodukcja, która jest debiutem fabularnym Michale Boganim.

Włosko-amerykański dramat z 2015 r., reż. Gabriele Muccino. W rolach głównych Russell Crowe i Amanda Seyfried.

Dramat kryminalny. Na brzegu rzeki zostają znalezione zwłoki trzech brutalnie zamordowanych chłopców. Zbrodnia wygląda na efekt satanistycznego rytuału. O jej dokonanie policja oskarża trzech nastoletnich fanów muzyki heavy metalowej. Jeden z nich, po kilkunastu godzinach przesłuchania, przyznaje się do popełnienia straszengo czynu, pozostali utrzymują jednak, że są niewinni. Prócz policji śledztwo w tej sprawie prowadzi prywatny detektyw Ron Lax (Colin Firth), wynajęty przez obrońców oskarżonych. Czy konserwatywnej, małomiasteczkowej społeczności wystarczą pozory, by skazać domniemanych winowajców na wieloletnie więzienie?

Film z 2012 r. wyreżyserowany przez Portugalczyka Manoela de Oliveirę. Występują: Michael Lonsdale, Claudia Cardinale, Jeanne Moreau, Leonor Silveira

Lulek, lat 65, płatny zabójca pracujący dla gangsterów, warunkowo wypuszczony na wolność, dostaje ofertę pracy oraz snajperski karabin od prokuratora, który kilka lat wcześniej go zamknął. Lulek ma sprzątnąć komendanta Centralnego Biura Śledczego.

Jacek, młody policjant, za wszelką cenę próbuje chronić matkę i braci przed porywczym i despotycznym ojcem – również funkcjonariuszem – zamieszanym w nielegalne interesy. Gdy ten zostaje zamordowany, syn staje się głównym podejrzanym. Próbując udowodnić swoją niewinność, Jacek z przerażeniem odkrywa, że stopniowo zaczyna upodabniać się do ojca…

Scenariusz filmu zainspirowany prawdziwą tragedią rodzinną. Akcja rozgrywa się w surowych bieszczadzkich plenerach, gdzie na kompletnym odludziu zaszywają się bohaterowie tej opowieści: ojciec i jego dwaj synowie, Janek i Tomek.

Józek Galica, młody góral, student anglistyki, poznaje piękną Kingę. Dziewczyna w ciągu sześciu tygodni musi się nauczyć angielskiego, żeby ratować narzeczonego, Amerykanina, który zaginął. Ślady prowadzą do amerykańskiej i arabskiej mafii. Wkrótce tajemniczy łącznik kontaktuje się z Józkiem. Mafia szuka walizki należącej do narzeczonego Kingi. Józek odnajduje walizkę. Jest w niej urządzenie do sterowania głowicami nuklearnymi o nazwie „girl”. Teraz zaczynają się prawdziwe kłopoty.
Grand Prix, nagroda publiczności, nagroda za debiut aktorski dla Pawła Kukiza na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych Gdańsk'95. 

Przedstawienie z TEATRU SCENA STU w Krakowie. Filozofia po góralsku, bestseller księdza Józefa Tischnera, to kopalnia teatralnych anegdot i scen, kalejdoskop niezwykle dowcipnie, acz ciepło sportretowanych postaci. Ksiądz Tischner, sam znakomity filozof, jak nikt znał realia mieszkańców polskich gór. W góry często wracał i uważał je za swoje ukochane miejsce na ziemi.

Spektakl Artura „Barona” Więcka ukazuje jeden dzień z życia Księdza – Jegomościa Autora – podzielony między spotkania z mieszkańcami okolicznych wiosek. Prowadzone z księdzem dysputy ujawniają wyjątkowe filozoficzne zacięcie Górali. Skąd u Górali te predyspozycje? Może ze względu na wyjątkowe umiłowanie wolności, góralskiej „ślebody” – cechy, która powinna wyróżniać każdego filozofa? A może to kwestia życia w uprzywilejowanym miejscu, które pozwala spojrzeć czasem na wszystko z odpowiednim dystansem, wręcz dosłownie – z góry? Jakkolwiek by nie było, twierdził ksiądz Tischner, wszystko można przełożyć na „góralski”. A to, czego nie można, nie jest warte zachodu.

Scenariusz i reżyseria: Artur „Baron” Więcek
Ruch sceniczny: Janusz Skubaczkowski
Dekoracje i kostiumy: Maciej Rybicki, Adam Łucki
Muzyka: zespół Trebunie Tutki, fragment kompozycji Jana Kantego Pawluśkiewicza, muzyka Andrzeja Obrochty (Bartusia z Zakopanego)

Obsada: Piotr Cyrwus (Jegomość Autor), Beata Schimscheiner (Gospodyni Jegomościa Autora), Jerzy Trela (Wawrzek), Marcin Zacharzewski (Józek), Andrzej Róg (Jędrek) Monika Kępka (Maryś), Krzysztof Pluskota (Maciuś).

2017 był rokiem św. Brata Alberta Chmielowskiego. „Brat naszego Boga” jest utworem o istnieniu dwóch powołań w jednym człowieku. Główny bohater musi dokonać wyboru między sztuką, a posłannictwem Bogu. Miłość ojczyzny, której Chmielowski poświęcił zdrowie w powstaniu styczniowym, wyjątkowy talent malarski i kariera artysty, którą porzucił wybierając bezwzględne ubóstwo i posługę ludziom najbardziej społecznie upośledzonym, a przede wszystkim wewnętrzna duchowa przemiana, to podstawowe tematy tej poruszającej opowieści. Paweł Woldan, autor scenariusza i reżyser, wzbogaca inscenizację retrospektywnymi obrazami z udziałem słynnych artystów, którzy zetknęli się z Chmielowskim: Heleny Modrzejewskiej, Leona Wyczółkowskiego, Maksymiliana Gierymskiego, Stanisława Witkiewicza.

Karol Wojtyła bardzo wcześnie dostrzegł w Adamie Chmielowskim wzór do naśladowania. Już jako Jan Paweł II w książce „Dar i tajemnica” pisał o Bracie Albercie: „Dla mnie jego postać miała znaczenie decydujące, ponieważ w okresie mojego własnego odchodzenia od sztuki, od literatury i od teatru, znalazłem w nim szczególnie duchowe oparcie i wzór radykalnego wyboru drogi powołania”. Jan Paweł II kanonizował Brata Alberta 12 listopada 1989 roku.

W roli głównej wystąpił Borys Szyc, a obok niego m.in. Piotr Głowacki, Anna Milewska, Tomasz Kalita, Katarzyna Maciąg, Arkadiusz Janiczek, Andrzej Mastalerz.

Scenariusz TV i reżyseria: Paweł Woldan
Scenografia: Agata Przybył
Kostiumy: Beata Dąbska
Zdjęcia: Zdzisław Najda
Muzyka: Andrzej Krauze
Montaż: Beata Barciś

Klasyczna komedia Mikołaja Gogola w reżyserii Jerzego Stuhra. To arcydzieło dramaturgii rosyjskiej z jednej strony bezlitośnie demaskuje realia carskiej Rosji i stosunki panujące na prowincji, z drugiej podkreśla to, co jest ponadczasowe, czyli ludzkie przywary i tzw. układy funkcjonujące w każdym społeczeństwie i systemie, który opiera się na strachu. Do prowincjonalnego miasteczka trafia przejazdem hulaka i uwodziciel – Chlestakow. Fatalny zbieg okoliczności sprawia, że miejscowa elita bierze go za podróżującego incognito rewizora, „z najwyższego rozkazu” kontrolującego całą gubernię. Władze miasteczka, z Horodniczym na czele, mają wiele do ukrycia, dlatego próbują zrobić jak najlepsze wrażenie na ważnym gościu. Znajdujący się w poważnych tarapatach finansowych Chlestakow skwapliwie wciela się w przypisaną mu rolę. Bierze sowite łapówki, chętnie nadstawia ucha na donosy i pochlebstwa małomiasteczkowych notabli, umizguje się do żony i córki Horodniczego, który udzielił mu gościny. W oczach prowincjuszy uchodzi za człowieka, który wszystko może. Gdy sytuacja go przerasta, cichaczem czmycha. Jego prywatny list, przejęty przez miejscowych dygnitarzy, ujawnia straszną prawdę.

„Rewizor” w reżyserii Jerzego Stuhra zrealizowany został jako spektakl klasyczny z elementami współczesnymi, z odniesieniami do dnia dzisiejszego. Sztuka, choć powstała w pierwszej połowie XIX wieku, ma w sobie potencjał ponadczasowości, żywej aktualności w każdych czasach, a zdaniem reżysera – w tych szczególnie. Wnętrza naturalne, plenery, a przede wszystkim Stary Sącz jako miasto, do którego rewizor zawitał, eklektyczne, ponadczasowe kostiumy oraz wystylizowana charakteryzacja mają tę tezę pomóc udowodnić.
W roli Chlestakowa wystąpił Adam Serowaniem, Horodniczego zagrał Jerzy Stuhr, jego żonę – Agata Kulesza.  W pozostałych rolach zobaczyć można m.in. Grzegorza Mielczarka, Piotra Cyrwusa, Zbigniewa Zamachowskiego.

Autor: Mikołaj Gogol
Reżyseria: Jerzy Stuhr
Przekład: Julian Tuwim
Zdjęcia: Jolanta Dylewska
Scenografia: Ryszard Melliwa
Kostiumy: Zofia de Inez-Lewczuk
Muzyka: Krzysztof Suchodolski

Scena Faktu Teatru TV przedstawiła historię cennego dla UB agenta, noszącego w spektaklu „Tajny współpracownik” Cezarego Harasimowicza zmienione nazwisko.
Jako tajny współpracownik Mieczysław Białas doprowadził do wielu wsyp, aresztowań i wyroków śmierci. Był kamuflowany przez funkcjonariuszy UB, specjalnie kierujących podejrzenia na innych uczestników zdarzeń. Szczególnie tragiczne było wydanie własnego brata, walczącego w 6. Brygadzie Wileńskiej, a po aresztowaniu nakłanianie go do zeznań. Do końca życia pozostał jednak nierozpoznany przez otoczenie jako agent bezpieki. Kamuflaż okazał się doskonały.

Los agenta „Michała” został z kolei wyznaczony przez przełożonych z resortu, którzy nie zapomnieli o nim do końca jego życia. Został przeniesiony w inny rejon Polski, gdzie kontynuował naukę. W PRL zrobił karierę. Został członkiem partii, pracował jako wicedyrektor jednej z wrocławskich szkół średnich. Jako agent był czynny jeszcze przez wiele lat. W ostatnim okresie życia poprosił o zwolnienie z obowiązków TW, gdyż liczne funkcje w pracy organizacyjnej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej nie pozwalały mu na sprawne wykonywanie zadań. Zmarł 16 grudnia 1981 r. jako zasłużony pedagog i „wychowawca wielu pokoleń młodzieży”.

Autor: Cezary Harasimowicz
Reżyseria: Krzysztof Lang
Zdjęcia: Adam Sikora PSC
Scenografia: Andrzej Przybył
 Kostiumy: Elżbieta Radke
Mundury: Marek Dzienio
Muzyka: Stanisław Syrewicz
Montaż: Rafał Listopad
Dokumentacja i konsultacja historyczna: dr Kazimierz Krajewski IPN, dr Tomasz Łabuszewski IPN

Obsada: Mateusz Banasiuk, Cezary Żak, Piotr Grabowski, Jakub Snochowski, Tomasz Borkowski, Tadeusz Szymków, Anna Tomaszewska, Tomasz Schuchardt, Dorota Nowakowska, Jacek Lenartowicz, Anna Grycewicz, Weronika Nockowska, Izabela Gwizdak, Konrad Marszałek, Ireneusz Czop, Irena Monika Węgiel, Marcin Błaszak, Grzegorz Kwiecień, Arkadiusz Smoleński, Mateusz Grydlik, Paweł Koślik, Jakub Tolak, Michał Podsiadło, Łukasz Krzemiński, Dominik Łoś, Bartosz Martyna, Katarzyna Skarżanka, Jacek Braciak, Stanisław Penksyk, Maria Mamona, Wojciech Machnicki.

Jest to pierwszy spektakl Teatru Telewizji ukazujący postać Prymasa Polski Kardynała Augusta Hlonda . W roli tytułowej – Henryk Talar.

Prymas Polski Kardynał August Hlond w świadomości wielu Polaków funkcjonuje jako ten, który poprzedzał Prymasa Tysiąclecia Stefana Wyszyńskiego. Propaganda komunistyczna przedstawiała go jako hierarchę, który wraz z rządem polskim opuścił kraj we wrześniu 1939 roku, pozostawiając osamotniony naród skazany na klęskę. Spektakl Pawła Woldana ukazuje Kardynała Hlonda z zupełnie innej strony: jako wielkiego patriotę, któremu na sercu leżało przede wszystkim dobro Polski. Poznamy najważniejsze momenty z życia emigracyjnego Kardynała, od wybuchu II wojny światowej, aż do powrotu do Polski w lipcu 1945 roku. Zdjęcia były realizowane w Krakowie, Poznaniu, Lourdes i Opactwie Benedyktynów w Alpach Francuskich.
Autor: Paweł Woldan
Reżyseria: Paweł Woldan
Zdjęcia: Zdzisław Najda
Scenografia: Dorota Gorczyca
Kostiumy: Beata Dąbska
Muzyka: Andrzej Krauze
Montaż: Sławomir Filip
Obsada: Henryk Talar, Andrzej Mastalerz, Wojciech Wysocki, Radosław Pazura, Redbad Klynstra-Komarnicki,  Aleksander Mikołajczak, Adam Bauman, Marcin Perchuć, Wojciech Machnicki, Jerzy Łapiński, Tadeusz Chudecki, Michał Lesień- Głowacki, Mirosław Rzońca, Marek Urbański, Stanisław Brudny, Jacek Bursztynowicz, Jerzy Łazewski, Szymon Kuśmider,  Sebastian Cybulski, Jan Krzysztof Szczygieł,  Sławomir Pacek, Szymon Rząca i inni.

Portret bohatera narodowego Tadeusza Kościuszki połączony z pasjonującą lekcją historii Polski. To również romantyczna opowieść o uczuciu, które połączyło słynnego generała z młodziutką szwajcarską uczennicą.

Cesarz Napoleon Bonaparte nazwał Tadeusza Kościuszkę „bohaterem północy”, caryca Katarzyna Wielka – „bestią”, a Thomas Jefferson „najczystszym spośród synów wolności”. Mimo iż generał wzbudzał kontrowersje, stał się nieskazitelnym symbolem polskości, bohaterem narodowym dwóch krajów i dwóch kontynentów. Żadnemu Polakowi przed nim nie udało się zawładnąć międzynarodową wyobraźnią na taką skalę.

Generał Tadeusz Kościuszko w sztuce Anny Bojarskiej na swoje niezwykłe losy patrzy z perspektywy schyłku życia, który spędził na emigracji w Solurze. Reżyser przedstawienia Mariusz Malec na solurską scenerię wybrał wnętrza krakowskiego Teatru im. J. Słowackiego, a Kraków, miasto, które wyjątkowo kultywuje pamięć o generale (można tam zobaczyć np. pomnik konny Kościuszki przed Wawelem, Kopiec Kościuszki oraz eksponowany w Sukiennicach obraz Jana Matejki Kościuszko pod Racławicami) uczynił ważnym elementem inscenizacji.

Szwajcarka, Emilka Zeltner uczy się historii starożytnej. Chce też poznać język polski, język kraju, którego nie ma. Jest zauroczona swoim nauczycielem, generałem Tadeuszem Kościuszką. Ten jednak uważa, że nauka polskiego to strata czasu. Kto nie zrozumie Polski, ten nie zrozumie świata odparowuje, bezbłędnie po polsku, inteligentna, radosna uczennica. Wciągająca konwersacja odsłania kulisy historii Polski, skomplikowanych losów, także osobistych, bohatera, który składał dwie przysięgi: narodowi na Rynku Głównym w Krakowie, a potem wiernopoddańczą carowi Pawłowi I, za którą uzyskał wolność dla dwunastu tysięcy polskich jeńców. Jaką cenę bohater zapłacił za swój udział w wielkiej polityce? Czy w historii, której generał był uczestnikiem i świadkiem, mogą się również przejrzeć współcześni? Sztuka Bojarskiej dotyka również sfery życia prywatnego Kościuszki. Pomiędzy nauczycielem a uczennicą rodzi się porozumienie, głęboka więź, wreszcie uczucie. Wspomnienia i refleksje, które snuje stary generał przed zafascynowaną nim młodziutką dziewczyną, przenoszą wydarzenia historyczne w inny wymiar. Kościuszko w sztuce Bojarskiej jest więc człowiekiem z krwi i kości, a nie spiżowym posągiem.

Scenariusz: Anna Bojarska
Reżyseria: Mariusz Malec
Scenografia: Ryszard Melliwa
Kostiumy: Monika Wanyura-Kurosad
Muzyka: Zygmunt Konieczny i Tadeusz Kościuszko
Zdjęcia: Tomasz Wójcik

Obsada: Artur Żmijewski, Eliza Rycembel, Aleksandra Prykowska-Malec, Grzegorz Mielczarek

Debiut autorski i reżyserski w Teatrze Telewizji znanego polskiego pisarza i scenarzysty – Andrzeja Barta. Kameralny dramat napisany dla Teatru Telewizji porusza temat polsko – żydowskiego sąsiedztwa. Rzecz dzieje się współcześnie w Paryżu. Przypadkowe spotkanie pary dojrzałych bohaterów – Żydówki polskiego pochodzenia i Polaka, jest dla autora pretekstem do zastanowienia nad funkcjonowaniem wciąż istniejących stereotypów na temat polsko – żydowskich stosunków. Oboje są emigrantami: Ona wyjechała z Polski po 1956 roku i jest bogatą damą, On – zdegradowanym społecznie na emigracji inteligentem, poetą zmuszonym do pozostania na obczyźnie przez stan wojenny. Oboje są ludźmi mądrymi i wykształconymi. Czy rodzące się miedzy nimi uczucie i przyjaźń zdołają ich obronić przed narzuceniem sobie wciąż istniejących stereotypów w postrzeganiu Żydów przez Polaków i Polaków przez Żydów?

Scenografia: Magda Dipont
Kostiumy: Magda Biedrzycka
Obsada: Ewa Wiśniewska (Pani Z.), Janusz Gajos (Pan R.), Ewa Ziętek (Adela), Krystyna Tkacz (Bela), Agnieszka Grochowska (Paulina), Leonard Pietraszak (Fish).

Na 40-lecie działalności Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice jego twórca Włodzimierz Staniewski przygotował niezwykłe widowisko, tym razem inspirowane „Weselem” Wyspiańskiego ze specjalnie skomponowaną muzyką Zygmunta Koniecznego.
Reżyser tak opowiada o idei spektaklu: „Wokół poszczególnych monologów budowaliśmy obrazy i działania sceniczne. W duchu Wyspiańskiego choć niekoniecznie (raczej nie!) odwzorowujące jego widzenia. Naszą gorączkową i cwałującą fantazję wprzęgliśmy też w wyobraźnię Malczewskiego i Koniecznego”.
W spektaklu występują: Mariusz Gołaj, Marcin Mrowca, Joanna Holcgreber, Anna Dąbrowska, Dorota Kołodziej, Tetiana Oreszko, Jan Żórawski, Maciej Gorczyński, Magdalena Pamuła, Kacper Lech, Tomasz Lipka, Aleksandra Zawłocka, Martyna Konewka, Jan Lech, Anna Nguyen, Maciej Czerniak, Anna Maria Sieklucka, Shelby Lynn Gilliam, Paige Baker-Carroll, Beata Szymańska.

Inscenizacja jednego z najlepszych utworów prozatorskich Tadeusza Różewicza. Spektakl z 2000 roku w reżyserii Andrzeja Barańskiego.
Reżyser przeniósł akcję z lat sześćdziesiątych do współczesnej Polski. Opowieść o wzruszającej i dramatycznej historii ślepej miłości ojca do córki, która z małego miasteczka wyruszyła na studia do Warszawy i nigdy już z niej nie wróciła. Zaalarmowany telefonem o chorobie córki ojciec przyjeżdża do stolicy, nie przewidując, co się dzieje z jego ukochanym dzieckiem. Gorąca miłość do córki nie pozwala mu zrozumieć jej wyborów i decyzji oraz świata, w jakim zdecydowała się żyć. Świata pozorów, w którym na porządku dziennym są cynizm, pseudoartystyczny bełkot, okrucieństwo połączone z błazeństwem. Pozostaje mu poczucie bezradności i rozpaczy.
W spektaklu wystąpili: Jerzy Trela, Agata Buzek, Zbigniew Zapasiewicz, Edyta Jungowska, Piotr Fronczewski, Rafał Królikowski i inni.
Autor: Tadeusz Różewicz
Reżyseria i adaptacja: Andrzej Barański
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Scenografia: Albina Barańska
Kostiumy: Katarzyna Morawska
Muzyka: Henryk Kuźniak

Sztuka Wojciecha Tomczyka w reżyserii Michała Gazdy jest satyrą na mechanizmy działające w świecie show biznesu, na środowisko twórców filmowych: nastawionych na zysk producentów i reżyserów, stojących u progu kariery aktorów celebrytów i scenarzystów, starających się sprostać wymaganiom komercyjnego rynku. Protagonistą sztuki Wojciech Tomczyk uczynił – jakby na swoje podobieństwo – scenarzystę zmagającego się z układami w branży, ale także z problemami natury uczuciowej.
Tadeusz (Andrzej Zieliński), wbrew sobie, stara się wypełnić zadanie i kiedy zawstydzony i upokorzony oddaje scenariusz, w jego przekonaniu beznadziejny, okaże się w końcu – że o taki właśnie kicz chodziło, co potwierdzi kasowy sukces filmu. Jest więc komedia Tomczyka satyrą na „rynkowe mechanizmy” działające we współczesnej kulturze, ale przede wszystkim jest zabawną kpiną ze współczesnej uczuciowości. Autor wikła bowiem swoich bohaterów w skomplikowane i śmieszne relacje miłosne.
Autor: Wojciech Tomczyk
Reżyseria: Michał Gazda
Zdjęcia: Tomasz Augustynek
Scenografia: Barbara Ostapowicz
Kostiumy: Aleksandra Gałecka, Magdalena Wolny
Montaż: Grażyna Gradoń

„Panna Maliczewska” po raz pierwszy została wystawiona w teatrze lwowskim w 1910 r. Choć rzeczywistość społeczna i obyczajowość zmieniły się od tamtego czasu radykalnie, nie zmienione pozostały pewne zjawiska: podwójna moralność, mechanizm robienia kariery dzięki protekcji i układom, zdeterminowanie ludzkiej świadomości przez pieniądze i pozycję zawodową czy towarzyską. Czas nie zniszczył też walorów scenicznych sztuki, napisanej z dramaturgicznym wyczuciem przez zawodową aktorkę, i przede wszystkim – psychologicznej prawdy postaci. Dotyczy to nie tylko głównej bohaterki, młodej statystki teatralnej, która przy pomocy protektorów chce zrobić karierę i wyrwać się z nędzy, lecz także osób z jej otoczenia, bowiem degrengolada moralna Stefci Maliczewskiej staje się źródłem również ich autentycznych dramatów.

Panna Maliczewska, naiwna 19-latka, może niezbyt mądra, ale wrażliwa i ambitna, obdarzona przez naturę urodą i zalążkiem talentu, mieszka kątem w ponurej izbie będącej skrzyżowaniem pralni, suszarni i sypialni dla biedaków. Rzekomo dobroduszna gospodyni Żelazna popycha niewypłacalną lokatorkę w ramiona Dauma, dość zamożnego mecenasa. Stefka, choć początkowo gwałtownie protestuje, zostaje jego utrzymanką. Ma wiele długów do spłacenia i jedno wielkie marzenie – dostać prawdziwą rolę, trafić na afisz. Z determinacją poszukuje człowieka, który poszedłby do dyrektora teatru i wstawił się za nią. Nie czyni tego Daum, który wstydzi się związku z metresą, w dodatku z dziewczyną „z nizin”, ani jego kolega po fachu Bogucki, młodszy, przystojny i czarujący, który zwodzi panną Maliczewską słodkimi obietnicami, by osiągnąć swój cel...

Autor: Gabriela Zapolska
Reżyseria: Józef Słotwiński
Realizacja tv: Barbara Borys-Damięcka
Scenografia: Wojciech Sieciński

Obsada: Marta Lipińska (Panna Maliczewska0, Jacek Woszczerowicz (Daum), Damian Damięcki (Filo), Wanda Łuczycka (Żelazna), Ryszarda Hanin (Michasiowa), Barbara Drapińska (Daumowa), Janina Nowicka (Hiszowska), Tadeusz Pluciński (Bogucki), Jan Ciecierski (Sekwestrator), Janusz Guttner (Edek) oraz Jędrzej Kozak, Mariusz Leszczyński, Zdzisław Winiarczyk

Jeden z najwybitniejszych dramatów Gabrieli Zapolskiej w reżyserii Anny Wieczur-Bluszcz.

Opowieść o obłudzie i mieszczańskim zakłamaniu, a zarazem wnikliwy portret kobiecej duszy. Ta tragifarsa dzieje się w domu Bartnickich. Helena i Jan stanowią na pozór dobrane małżeństwo. Jan jest ślepo zakochany w żonie, która nieustannie go zdradza, zachowując przy tym obraz wzorowej matki i żony. Kiedy prawda wychodzi na jaw, konsekwencje są zaskakujące.

Żabusia reprezentuje typ kobiet, tzw. słodkich idiotek, które według Zapolskiej pojawiły się jako symptom moralnego rozkładu. Pewna farsowość i przejaskrawione efekty służą autorce do skompromitowania nie tylko tytułowej bohaterki, ale także jej środowiska ludzi należących do znienawidzonej przez Zapolską menażerii ludzkiej, niedojrzałych i niezdolnych do podjęcia odpowiedzialności za swoje życie. Współcześnie, kiedy prywatność jest świadomie odzierana z intymności, a wielu ludzi wybiera życie na pokaz, dramat Zapolskiej napisany w 1897 roku brzmi niezwykle aktualnie.

Autor: Gabriela Zapolska
Reżyseria i scenariusz: Anna Wieczur-Bluszcz
Zdjęcia: Witold Płóciennik
Scenografia: Ewa Gdowiok
Kostiumy: Katarzyna Adamczyk

Obsada: Kamila Baar-Kochańska, Arkadiusz Janiczek, Małgorzata Kocik, Sławomir Orzechowski, Katarzyna Gniewkowska, Mateusz Damięcki, Małgorzata Klara, Dominika Majewska

Oparta na autobiograficznej powieści wstrząsająca historia Solomona Northupa. Znakomity dramat historyczny Steve'a McQueena uhonorowany licznymi nagrodami: 3 Oscary 2014 (najlepszy film, najlepsza aktorka drugoplanowa Lupita Nyong'o, najlepszy scenariusz adaptowany) oraz 6 nominacji w innych kategoriach, Złoty Glob i nagroda BAFTA dla najlepszego filmu.

Obsypany nagrodami dramat Wojciecha Smarzowskiego. W rolach głównych Marcin Dorociński i Agata Kulesza.

Komediodramat w reż. Catherine Hardwicke. Jess (Drew Barrymore) i Milly (Toni Collette) przyjaźnią się „od zawsze”. Bez taniej ckliwości i schematycznych banałów, za to z dużym dystansem i niepowtarzalną kobiecą energią. Choroba jednej z nich może sprawić, że przyjaźń skończy się przedwcześnie. One się jednak nie poddają.

Czterdziestoparoletni Edward, nielubiący swej pracy, jest najeżony, zaimpregnowany na otaczający go świat. Wszystko go denerwuje. Jakby chodził ciągle w za ciasnych butach. Złośliwy dla żony, niecierpliwy dla córki, prawie niemający czasu dla ojca. Pewnego dnia los odmienia jego życie. Nagle zaczyna być szczęśliwy, dostrzegać ludzi i rzeczy, które go otaczały. Podobno szczęście jest zaraźliwe na odległość 800 metrów. Na to wygląda, bo Edward roztacza taką pozytywną aurę. Co ważne - nigdzie nie wyjeżdża, nie ucieka w podróż dookoła świata, nie jedzie do Amazonii. Mieszka w tym samym mieszkaniu, chodzi tym samym chodnikiem, spotyka tych samych ludzi, ale wszystko jest inaczej. Odzyskuje miłość oraz radość bycia tu i teraz. Ktoś powiedział, że najpiękniejsze fotografie można zrobić tuż za rogiem twojej ulicy, obok.